1. Mijn meisje

Eindelijk is het zover: ik ben begonnen met ‘het kamertje voor Joska’. Ik keek er lang naar uit om een plekje te maken waar ik al haar spulletjes kon neerzetten en waar ik dan lekker tussen kon gaan zitten. Toen ze net was overleden lag ze opgebaard in mijn huiskamer. Ze woonde al geruime tijd niet meer bij me en ik heb het heel erg fijn gevonden dat ze de dagen tot aan haar crematie in mijn huis was. In de nacht ging ik af en toe naar haar toe, hield haar vast, keek naar haar en praatte tegen haar. Of ik zat gewoon. Gewoon in stilte, in haar bijzijn. Mijn dochter. Dag meissie! Haar spullen kwamen van haar kamers en de opslagkasten in twee huizen naar mijn huiskamer. Alles lag daar verspreid over de grond: haar kleding, haar oude schoolschriften, haar tassen, foto’s, 5 oude telefoons en een I-pad, verjaardagskaarten, spullen van Bailey, opdrachten en verslagen van trajecten die ze doorlopen had, oud, nieuw… en ik zat daar elke keer midden tussenin op de grond. Wannee

Wat is het leven in Lanaken toch fijn. Er is bijna niemand op het park en dat maakt het fijn stil, rustig en vredig. Wij, de poes Curry en het open haard-vuur. Nog één dagje en dan gaan we het werkende leven weer in. Heel ander werk dan een halfjaar geleden. Bizar zeg.....: geen dans meer voor mij op dit moment, maar nagenoeg alleen postbezorging. En wat ben ik blij dat ik dat al naast mijn dansvak deed, waardoor ik iets heb waar ik nu mijn centjes mee kan verdienen én wat heel prettig is om te doen. Danslessen geven lukt me niet, wiskundelessen besloot ik eind vorig jaar stop te zetten om meer tijd aan Joska te kunnen geven, dus wat ben ik blij met 'mijn postjes'. Ik kijk ernaar uit om weer te kunnen sorteren en daarna met mijn posttas rond te stappen. Soms moet ik daarom erg om mezelf lachen, maar het is écht zo: fijn buiten, fijn simpel, bijna meditatief soms. Wanneer ik de afgelopen blogs terug lees valt me op dat ik erg van de hak op de tak schrijf. Terugdenkend