Een nieuw jaar.
Wat is het leven in Lanaken toch fijn.
Er is bijna niemand op het park en dat maakt het fijn stil, rustig en vredig.
Wij, de poes Curry en het open haard-vuur.
Nog één dagje en dan gaan we het werkende leven weer in.
Heel ander werk dan een halfjaar geleden.
Bizar zeg.....: geen dans meer voor mij op dit moment, maar nagenoeg alleen postbezorging.
En wat ben ik blij dat ik dat al naast mijn dansvak deed, waardoor ik iets heb waar ik nu mijn centjes mee kan verdienen én wat heel prettig is om te doen.
Danslessen geven lukt me niet, wiskundelessen besloot ik eind vorig jaar stop te zetten om meer tijd aan Joska te kunnen geven, dus wat ben ik blij met 'mijn postjes'. Ik kijk ernaar uit om weer te kunnen sorteren en daarna met mijn posttas rond te stappen. Soms moet ik daarom erg om mezelf lachen, maar het is écht zo: fijn buiten, fijn simpel, bijna meditatief soms.
Wanneer ik de afgelopen blogs terug lees valt me op dat ik erg van de hak op de tak schrijf.
Terugdenkend aan die afgelopen dagen klopt dat ook wel: mijn gedachten en gevoelens gingen ook van de hak op de tak. Waar ik van tevoren niet persé had nagedacht over hoe het zou zijn 'die eerste kerst en oud en nieuw zonder Joska' en het gewoon over me heen heb laten komen merkte ik wel de onrust die in mij huisde.
En dat lees ik terug in mijn woorden.
Ik krijg erg veel reacties op mijn blog, ook dat mensen zich een soort 'voyeur' voelen en het te intiem vinden om mee te lezen.
Anderen vinden het juist fijn om door die intimiteit mee te kijken naar Joska en haar leven.
Begrijpen niet dat een meisje van 16 dit heeft kunnen doen, of zijn kwaad op haar en krijgen iets meer inzicht in waarin zij zat.
Ik stel nog één keer dat niemand zich verplicht moet voelen te lezen. Ik schrijf deze blog om verschillende redenen en iedereen bepaalt zelf of 'ie er wat mee wil of kan of zal doen.
Veel mensen waarmee ik contact had door bijvoorbeeld mijn danslessen hebben ineens helemaal geen contact meer met me omdat ik dat behoorlijk kanaliseer. Ik let erop dat ik mezelf niet 'overpraat'. Zij vinden het fijn dat ik dit doe. Zo kunnen ze mij en mijn proces een beetje volgen.
Het schrijven geeft mij tegelijkertijd ruimte in mijn hoofd en hart. Dat kan ik natuurlijk ook voor mezelf in een dagboekje doen, maar ik deel nou eenmaal graag en merk een sterke behoefte om Joska te laten zien hoe ze was, en dat wat ze deed echt een achtergrond heeft en dat ze daar lang mee heeft geworsteld.
Dit schrijven is een eerbetoon aan haar en ik hoop stiekem dat er mensen ook troost kunnen vinden in mijn woorden.
Een jaar geleden zaten Kees-Jan en ik in het Erasmus MC, waar Joska was opgenomen, bij een ouder-bijeenkomst. Ouders bij elkaar om ervaringen te delen. Wij merkten dat door onze geschiedenis, waar we al vaak bij dit soort ouder-praatgroepen zaten, een soort ervaringsdeskundigen zijn geworden en de ouders die daar zaten steun vonden aan hoe wij al zo'n 21 jaar omgaan met de moeilijkheden die heersen omtrent kinderen die 'wat anders in elkaar zitten'. Ouders zeiden toen tegen ons ''Ja maar hóe doe je dat dan?!''
Toen dacht ik er al gekscherend over na om die ervaringen ooit eens op te gaan schrijven. ''Ik ga er een boek over schrijven. Ik heb nu toch ook een uitgever als vriend! Moet kunnen!”
Nou ja, nogmaals: wanneer je deze blog te intiem vindt, lees het dan vooral niet. En voel ook vooral geen verplichting je te verontschuldigen naar mij toe wanneer je het niet volgt.
Met oud en nieuw zijn we naar de brug in Maastricht gefietst. Een paar jaar geleden stonden we daar met zijn vijven en staken we vuurwerk af. Nu stonden we er met zijn tweeën en staken we sterretjes af. Die lange...van 70 cm.
Met tranen over onze wangen zwaaiden we naar Joska. Dag lieverd!!! We houden van je.
We hebben gedanst tot diep in de ochtend.
Toch raakte ik de onrust van de afgelopen dagen niet helemaal kwijt.
Daags erna voelde ik wel rust komen. Rust en vertrouwen in het nieuwe jaar.
Traditiegetrouw staken we op 1 januari een tweede sterretje af op 'het veldje' op Jocomo.
En daar gebeurde iets moois: we beloofden elkaar en jou, lieve dochter, dat we dit nieuwe jaar volledig zullen omarmen.
We gaan alle uitdagingen aan en zullen nieuwe avonturen beleven.
Zoals jij dat zou willen voor ons.
Beloofd.
Elk jaar op 1 januari met het afsteken van dat tweede sterretje wens ik mijn drie kinderen een mooi nieuw jaar.
En dat was dit jaar niet anders.
Lieverds, ik houd van jullie en ben trots op jullie.
Ik weet dat het leven vaak heel veel lastiger is dan een moeder jullie ooit zou wensen, maar ik geloof in jullie kracht en schoonheid.
Het is een eer om jullie moeder te mogen zijn.
Voor altijd.
Voor een ieder, met welke emoties dan ook: een goed nieuw jaar toegewenst.
Vier het leven, zoals Joska ons nadrukkelijk heeft gevraagd.
Ok, lieve Joska, het is goed, naast dat ik ook verdriet en pijn mag hebben, een leegte mag voelen, beloof ik je: Ik vier het leven! Kus, mama.
Er is bijna niemand op het park en dat maakt het fijn stil, rustig en vredig.
Wij, de poes Curry en het open haard-vuur.
Nog één dagje en dan gaan we het werkende leven weer in.
Heel ander werk dan een halfjaar geleden.
Bizar zeg.....: geen dans meer voor mij op dit moment, maar nagenoeg alleen postbezorging.
En wat ben ik blij dat ik dat al naast mijn dansvak deed, waardoor ik iets heb waar ik nu mijn centjes mee kan verdienen én wat heel prettig is om te doen.
Danslessen geven lukt me niet, wiskundelessen besloot ik eind vorig jaar stop te zetten om meer tijd aan Joska te kunnen geven, dus wat ben ik blij met 'mijn postjes'. Ik kijk ernaar uit om weer te kunnen sorteren en daarna met mijn posttas rond te stappen. Soms moet ik daarom erg om mezelf lachen, maar het is écht zo: fijn buiten, fijn simpel, bijna meditatief soms.
Wanneer ik de afgelopen blogs terug lees valt me op dat ik erg van de hak op de tak schrijf.
Terugdenkend aan die afgelopen dagen klopt dat ook wel: mijn gedachten en gevoelens gingen ook van de hak op de tak. Waar ik van tevoren niet persé had nagedacht over hoe het zou zijn 'die eerste kerst en oud en nieuw zonder Joska' en het gewoon over me heen heb laten komen merkte ik wel de onrust die in mij huisde.
En dat lees ik terug in mijn woorden.
Ik krijg erg veel reacties op mijn blog, ook dat mensen zich een soort 'voyeur' voelen en het te intiem vinden om mee te lezen.
Anderen vinden het juist fijn om door die intimiteit mee te kijken naar Joska en haar leven.
Begrijpen niet dat een meisje van 16 dit heeft kunnen doen, of zijn kwaad op haar en krijgen iets meer inzicht in waarin zij zat.
Ik stel nog één keer dat niemand zich verplicht moet voelen te lezen. Ik schrijf deze blog om verschillende redenen en iedereen bepaalt zelf of 'ie er wat mee wil of kan of zal doen.
Veel mensen waarmee ik contact had door bijvoorbeeld mijn danslessen hebben ineens helemaal geen contact meer met me omdat ik dat behoorlijk kanaliseer. Ik let erop dat ik mezelf niet 'overpraat'. Zij vinden het fijn dat ik dit doe. Zo kunnen ze mij en mijn proces een beetje volgen.
Het schrijven geeft mij tegelijkertijd ruimte in mijn hoofd en hart. Dat kan ik natuurlijk ook voor mezelf in een dagboekje doen, maar ik deel nou eenmaal graag en merk een sterke behoefte om Joska te laten zien hoe ze was, en dat wat ze deed echt een achtergrond heeft en dat ze daar lang mee heeft geworsteld.
Dit schrijven is een eerbetoon aan haar en ik hoop stiekem dat er mensen ook troost kunnen vinden in mijn woorden.
Een jaar geleden zaten Kees-Jan en ik in het Erasmus MC, waar Joska was opgenomen, bij een ouder-bijeenkomst. Ouders bij elkaar om ervaringen te delen. Wij merkten dat door onze geschiedenis, waar we al vaak bij dit soort ouder-praatgroepen zaten, een soort ervaringsdeskundigen zijn geworden en de ouders die daar zaten steun vonden aan hoe wij al zo'n 21 jaar omgaan met de moeilijkheden die heersen omtrent kinderen die 'wat anders in elkaar zitten'. Ouders zeiden toen tegen ons ''Ja maar hóe doe je dat dan?!''
Toen dacht ik er al gekscherend over na om die ervaringen ooit eens op te gaan schrijven. ''Ik ga er een boek over schrijven. Ik heb nu toch ook een uitgever als vriend! Moet kunnen!”
Nou ja, nogmaals: wanneer je deze blog te intiem vindt, lees het dan vooral niet. En voel ook vooral geen verplichting je te verontschuldigen naar mij toe wanneer je het niet volgt.
Met oud en nieuw zijn we naar de brug in Maastricht gefietst. Een paar jaar geleden stonden we daar met zijn vijven en staken we vuurwerk af. Nu stonden we er met zijn tweeën en staken we sterretjes af. Die lange...van 70 cm.
Met tranen over onze wangen zwaaiden we naar Joska. Dag lieverd!!! We houden van je.
We hebben gedanst tot diep in de ochtend.
Toch raakte ik de onrust van de afgelopen dagen niet helemaal kwijt.
Daags erna voelde ik wel rust komen. Rust en vertrouwen in het nieuwe jaar.
Traditiegetrouw staken we op 1 januari een tweede sterretje af op 'het veldje' op Jocomo.
En daar gebeurde iets moois: we beloofden elkaar en jou, lieve dochter, dat we dit nieuwe jaar volledig zullen omarmen.
We gaan alle uitdagingen aan en zullen nieuwe avonturen beleven.
Zoals jij dat zou willen voor ons.
Beloofd.
Elk jaar op 1 januari met het afsteken van dat tweede sterretje wens ik mijn drie kinderen een mooi nieuw jaar.
En dat was dit jaar niet anders.
Lieverds, ik houd van jullie en ben trots op jullie.
Ik weet dat het leven vaak heel veel lastiger is dan een moeder jullie ooit zou wensen, maar ik geloof in jullie kracht en schoonheid.
Het is een eer om jullie moeder te mogen zijn.
Voor altijd.
Voor een ieder, met welke emoties dan ook: een goed nieuw jaar toegewenst.
Vier het leven, zoals Joska ons nadrukkelijk heeft gevraagd.
Ok, lieve Joska, het is goed, naast dat ik ook verdriet en pijn mag hebben, een leegte mag voelen, beloof ik je: Ik vier het leven! Kus, mama.
