En mijn leven stond stil.

1 januari 2020.

Ik sta in mijn tuin onder de walnotenboom en kijk uit over de weidse polders van Dordrecht.
Met een prachtig diep avondrood op de achtergrond steek ik, zoals altijd op 1 januari, drie sterretjes af.
Drie sterretjes voor mijn drie kinderen.
In gedachten loop ik per sterretje hun leven na, zie ik hun blije koppies op al die foto’s voor me en voel de enorme trots op waar ze nu staan en zijn.
Twee sterretjes zijn voor Jarno en Marijn en ik wens ze het vertrouwen in hun nieuwe start zo aan het begin van dit jaar.
Wat zij allemaal hebben meegemaakt in hun jonge bestaan is niet mis. Beiden hebben ze een draai gegeven aan het rad en staan voor nieuwe kansen.
Ik ben trots op ze.
Het derde sterretje is voor Joska. Ik kan haar geen nieuw jaar met nieuwe kansen toewensen en dat doet pijn, maar ook op haar ben ik trots en de liefde overheerst.
Zij is in mij en die kracht van haar wens ik wel degelijk een mooi nieuw jaar toe.
Haar liefde en mijn liefde voor haar sterkt me in de toekomst.
Joska blijft leven. Dat is mooi.

Ook voor anderen om me heen.

Vorige week sprak ik uitgebreid met Joska haar beste vriendin, haar grote liefde, en ik weet dat er écht van Joska is gehouden.
En dat er nóg van Joska wordt gehouden.
Het was een bijzondere middag en ik ben dankbaar dat ik nog contact mag hebben met een aantal van Joska haar vrienden.
Zoals ik dingen vertel die zij niet weten van Jos, hoor ik dingen die ik als moeder van een pubermeisje nooit te horen kreeg.
Voor beide partijen een zeer waardevol en complementerend samenzijn.
Soms nog wat onwennig, want ooit hadden we nooit iets.
Soms nog wat onwennig, want nu begint de cocon van verdriet en afsluiting zich meer en echt te openen en gaan de gesprekken dieper.
Soms nog wat onwennig, maar langzaamaan meer vertrouwd.

Hun rozen liggen bij de gedenkboom, mijn nieuwjaarsterretjes steek ik op.
En met deze sterretjes zeg ik de blog over Joska vaarwel.
Een en ander krijgt vorm in een boek, waarin ik begin met de woorden:

Mijn dochter pleegde zelfmoord en mijn leven stond stil.
Over hoe je leven dan toch weer verder kan gaan.

Door deze woorden besef ik heel diep dat er in de periode vanaf dat ik mijn blog begon tot aan nu toe zoveel gebeurd is met me. Ik kon absoluut niet geloven dat mijn leven door zou gaan en hoe, maar stukje bij beetje kwam gevoel weer terug in mijn leven en nu sta ik hier, met drie sterretjes in mijn hand en geloof weer in de toekomst.

Het schrijven van deze blog zal ik blijven doen, want ik vind het fijn en leuk om te doen.
Mijn meisje zal daar heus in voorkomen, want ze is een onderdeel van mijn bestaan en ik praat graag over haar, maar ze zal niet meer het specifieke onderwerp zijn.
Met het aansteken van het sterretje wens ik haar alle liefde toe.
Met het doven van het sterretje voel ik dat het grote verdriet er niet meer is.
Joska zit om me heen als een warme mantel.
Inmiddels weet ik dat het goede gevoel dat me meeneemt ook ineens een tijdje kan omslaan in huilbuien en pijn.
Maar dat hoort er vanaf nu gewoon bij.
Alles is gezegd.

Ik ben dankbaar voor het geduldige schrift en de warmte die ik mocht ontvangen van lezers van deze blog.
Lees je niet meer mee: hartelijk dank voor je interesse. Het heeft me goed gedaan te weten dat ik niet alleen stond, zonder dat ik iets hardop zei.
Blijf je wél lezen: voel je welkom.

Met een hart dat weer klopt, dat weer warmte kan geven en ontvangen, misschien niet altijd nog in volle overvloed, maar meer dan ik had gedacht bij het starten van dit schrijven, wens ik in de eerste plaats mijn kinderen met een sterretje de beste wensen toe en daarna alle andere mensen.
Makkelijk en mooi en fijn zal het heus niet altijd zijn, maar zie het leven als een uitdaging.
Zie oplossingen en geen problemen en huil bij verdriet.

Je bent niet sterk
door nooit te vallen,
de kracht waarmee
je opstaat telt.
Vanaf de grond
ontstaat de held.

Dankje, Rach.