Stef Bos

Ik geloof niet in toeval.

Zet net de tv aan en zonder te weten waar ik naar kijk start Stef Bos met zingen. Hij  zingt wat ik wil zingen.
Mijn hart opent zich langzaamaan en stukje bij beetje, Jos vindt haar plek en aait mijn onrust liefdevol weg, maar Stef zingt de woorden die ik mee zal dragen in de rest van mijn leven.
Waar bleef toch dat kleine vrolijke huppelmeisje van ooit?

Afgelopen maanden praatte ik veel met mensen om me heen over Joska. Dat was fijn. Ik praat graag over haar.
Vergeet haar niet.
Vergeet mij niet.
Waarom zou ik wel over mijn andere twee kinderen mogen praten en niet over haar? Zo krijgt ze in mijn bestaan de plek die ze verdient.
Maar ja, niet iedereen wil en kan er over praten. Of is niet in de stemming. Ik snap het heus.

Ben inmiddels begonnen met het schrijven van een boek, want woorden zijn bevrijdend, maar nieuwe woorden voor een blog heb ik niet kunnen vinden, dus ik deel het 'Lied van de moeder' van Stef.
De versie die hij zong zojuist in het interview vond ik mooier dan de versie op Youtube, maar dat terzijde.

Mijn mooie meisje, ik denk nog elke dag aan je. Veelal warm en samen, soms in noodkreet geroepen, soms in schaterlach, soms in lopende tranen, soms in leegte, maar altijd in volledigheid.
Je bent bij me. Das fijn.

Ik spring onder de douche om me gereed te maken voor een gezellig uitje en ben blij dat ik er oprecht weer zin in heb. Ik heb het goed aangepakt dit jaar. Mijn hart opent zich langzaamaan. Na een flinke jankbui, óp naar een gezellige avond. Ik ontwijk het niet meer, ik stap er volledig in. Welkom terug, Anusch.

https://youtu.be/F-zzX5vi8xI


Waar kan ik slapen vannacht
Denken aan niets
Waar ik woon zie ik alles
Wat ik niet wil zien
In elke kamer in dit huis
In alles wat hier is
Zie ik jou voor mij
Met mijn ogen dicht
Zie jou weer spelen in het zand
Alleen met je verbeelding
Bouwde jij kastelen
Leefde in je eigen wereld
Maar in elke straat in deze stad
Waar ik ook ben
In alle mensen die jij kende
Hoor ik nu jouw stem
En ik verlang naar de dagen
Dat je niets en niemand was
Te klein om heel de wereld
Te veroveren
Ik zou mijn leven geven
Om nog een keer voor een dag
Het licht te zien in jouw ogen
Waar kan ik slapen vannacht
Wie houdt mij vast
Als ik weer val in het verleden
In een bodemloze leegte
En er gaat geen dag voorbij
Dezelfde film draait in mijn hoofd
Jij ligt weerloos in mijn armen
Jouw ogen zijn gebroken
En uitgedoofd
En ik verlang naar de dagen
Toen je niets en niemand was
Te klein om heel de wereld
Te veroveren
Ik zou mijn leven geven
Om nog een keer voor een dag
Het licht te zien in jouw ogen
Ze noemen jou een koning
Ze noemen jou een bedelaar
Ze noemen jou een heilige
Ze noemen jou een leugenaar
Ze noemen jou een held
Ze noemen jou een lasteraar
Ze noemen jou een tovenaar
Maar ik verlang naar de dagen
Dat je niets en niemand was




Populaire posts van deze blog

Mam, ik houd van je.

Afbeelding
Het einde van een tijdperk nadert. De Griendheuvel is verkocht en 2 juni moeten we het pand verlaten hebben. Langzaamaan wordt het hier leger en leger. Het kamertje waar Joska haar spulletjes zijn en haar foto’s aan de muur hangen blijft in stand tot haar verjaardag 30 mei. Het meisje zou dan 18 jaar geworden zijn. Achttien jaar. Joska blijft altijd zestien. Ik kijk rond en zie haar ogen naar me kijken. Haar pretoogjes als kleuter, de vastberaden blik onder haar blauwe haren, de opgroeiende volwassen blik op haar laatste selfies. Ze wordt nooit ouder dan dat. Pijn schiet door me heen. Ik heb verschillende dingen gehoord over het rouwproces en één daarvan is dat pijn, verdriet, gemis niet minder, maar juist meer kan worden naarmate de jaren verstrijken. Uit ervaring kan ik nog niet spreken, maar ergens kan ik me voorstellen dat dat zo werkt. Leeftijdgenoten groeien door en de vraag hoe het dan nu met Joska zou zijn komt absoluut langs. Gisteren was een goeie vriendin van J...
Meer lezen
Afbeelding
5 December 2018 Verrek...het is vandaag 4 maanden geleden. Ik heb een gesprek met het overkoepelende orgaan van Lucertis, de zorginstantie waar Joska liep. Twee keer per week zag ze haar psycholoog tot aan 5 augustus dit jaar. Uiteraard is er een melding gemaakt aan de inspectie en moet er een onderzoek gedaan worden of er fouten zijn gemaakt in het zorgtraject. Ik zit daar met 2 onafhankelijke dames en hoor mezelf de psycholoog en de thuiszorg loven. Zij hebben het echt goed gedaan. Ze hebben Joska gegeven waar ze al zo lang naar hunkerde: erkenning voor wie ze is en waar ze in en mee zat. Het heeft niet mogen baten. Ze is zestien geworden en het is inmiddels 4 maanden geleden dat ze uit het leven stapte. Mijn verjaardag was een week hiervoor. Altijd ben ik blij en is het enorm feest. Dit jaar was het geen feest, maar liep ik met zeer uiteenlopende emoties de dag door. De eerste grote gebeurtenis zonder mijn dochter. Veel gebeurtenissen en speciale dagen zullen nog volg...
Meer lezen

En mijn leven stond stil.

Afbeelding
1 januari 2020. Ik sta in mijn tuin onder de walnotenboom en kijk uit over de weidse polders van Dordrecht. Met een prachtig diep avondrood op de achtergrond steek ik, zoals altijd op 1 januari, drie sterretjes af. Drie sterretjes voor mijn drie kinderen. In gedachten loop ik per sterretje hun leven na, zie ik hun blije koppies op al die foto’s voor me en voel de enorme trots op waar ze nu staan en zijn. Twee sterretjes zijn voor Jarno en Marijn en ik wens ze het vertrouwen in hun nieuwe start zo aan het begin van dit jaar. Wat zij allemaal hebben meegemaakt in hun jonge bestaan is niet mis. Beiden hebben ze een draai gegeven aan het rad en staan voor nieuwe kansen. Ik ben trots op ze. Het derde sterretje is voor Joska. Ik kan haar geen nieuw jaar met nieuwe kansen toewensen en dat doet pijn, maar ook op haar ben ik trots en de liefde overheerst. Zij is in mij en die kracht van haar wens ik wel degelijk een mooi nieuw jaar toe. Haar liefde en mijn liefde voor haar sterkt m...
Meer lezen