P.S.

Wat fijn dat er mensen opstaan die me na het lezen van mijn laatste blog gelijk een hart onder de riem steken door een lief berichtje te sturen, de moeite nemen in de auto te stappen en me op te zoeken of me een heerlijke warme trui te geven voor het kouder wordende huis waarin ik woon.
Ik ben niet alleen.
Er zijn mensen die het niet moeilijk vinden om wat te zeggen of wat te doen.
Die er ineens zomaar zijn.
In welke staat ik me ook bevind me warmte en bijzijn geven.

Ik voelde dat mijn muurtjes hoger werden en het werd blijkbaar opgemerkt.
Mijn muurtjes waren me afgelopen jaar ook vaak heilig. Ik moest echt zelf door deze periode heen.
Maar muurtjes zijn in de kern niet waar ik me normaliter achter verschuil.
Onverwachte gesprekken de laatste twee weken attendeerden me op het feit dat ik moet blijven praten.
Dat dát is wat mijn hart ruimte geeft.
Dat ik wel degelijk een ‘mensen-mens’ ben.
Onzekerheid over wie ik ben en dat mensen niet zitten te wachten op moeilijke gesprekken en ‘zin moeten hebben’ om bij me te zijn stak de kop op.
Daarbij kon ik niet overweg met mijn vermogen om prikkels van anderen op te vangen.
Mijn inlevingsvermogen in situaties van anderen is hoog ontwikkeld.
De tijden dat het weer wat beter gaat, zakken de muurtjes ook weer tot hoogten waar andere prikkels binnen kunnen komen en die dan gelijk ruimte krijgen om me te raken.
Me meer raken dan me lief is.
Dan maar weer een muurtje: de somberheid van mijn energie hield me de laatste tijd ‘binnen’.
Mensen zitten daar niet op te wachten, vertelt het onderbewuste mij.

‘Ik denk dat je jezelf zwaar onderschat’ is de laatste twee weken drie keer tegen me gezegd.

Hoe is het mogelijk dat een mens zichzelf zwaar onderschat?
Lieve Joska, hoe is het mogelijk dat jij jezelf zo zwaar onderschatte?
Wat is het pijnlijk te beseffen dat je die genen van mij had.
In gedachten zie ik ons voor me in de gesprekken hierover en ik voel de onmacht weer om jouw strijd hierin.
Iemand die zo sterk was in mening en in zijn en dat zelf niet kunnen voelen.
Ik herkende dat zo.
Laat ik daar toch van leren en niet dezelfde fout maken.
Niet dat ik uit het leven zou stappen, daarvoor houd ik teveel van het leven.
Daarvoor had jij veel meer problemen met de algehele wereld dan ik toelaat in mijn bestaan.
Maar laat ik dichter bij mijzelf proberen te komen en veel meer waarderen wat er allemaal fijn is aan me en accepteren wat minder leuk is aan me en omarmen dat er mensen zijn die van me houden zoals ik ben. Die me waarderen om hoe ik naar het leven kijk. Die de negatieve uitspattingen geen enkel probleem vinden omdat ook dat erbij hoort.

Op het lege witte schildersdoek schrijf ik de woorden ‘Wie ben ik?’
Daaronder vormt mijn kwast een groot hart.
Een hart in fel roze.
De kleuren gaan me leiden naar de vormen die in mij leven.
De kwasten die ik pak zijn inherent aan de stromen die ik binnen mezelf voel.
De eerste streken zijn groot.
Mijn streken zijn eigenlijk altijd groot.
Groot zoals ik voel.
Zou ik in de ontdekkingstocht van dit doek dunne kwasten gaan gebruiken?
Ik ben benieuwd…

Het schrijven helpt me.
Verstikkende gevoelens zet ik om in woorden.
Zo bevrijd ik ze uit mijn hart.
Deze woorden worden blijkbaar gelezen.
En mensen staan daardoor op.
Het schrijven helpt me ineens op een andere manier.

Dankjewel, lieve lezers.
Ik voel me minder alleen.
En ook dat wilde ik gezegd hebben....