En toen was daar Fluitekruid...

Soms voel ik me ineens verdrietig omdat ik me goed voel. Ik snap mezelf niet, ik snap Joska te veel, de wereld is veranderd en tegelijk ben ik dezelfde.

Er zijn mensen waar een aardverschuiving nodig is om inzichten te krijgen. Ik hoor daar niet bij.
Nam toch wel veel levenstouwtjes in eigen handen, gekoppeld aan de mogelijkheden die er waren.
Misschien is dat juist nu niet anders, terwijl het praktisch gezien natuurlijk heel erg anders verlopen ís.
Ik heb geen draad op gepakt, ben stil gaan zitten en staan, ook in die volgorde denk ik en zocht de natuur op.

Wanneer ik terugblik naar afgelopen jaar ben ik verbaasd waar ik nu ben.
Mijn lieve Jos is dood en ik kan me weer blij voelen, gelúkkig zelfs soms, ik zie weer toekomst, word enthousiast van plannetjes maken en ga nieuwe uitdagingen aan.
Dat maakt me momenteel juist verdrietig.
Gek hè?

Kort samengevat heeft mijn leven stil gestaan, is de post een redding geweest, hebben de polders van Dordrecht mij de letterlijke ruimte gegeven die ik dit jaar nodig had.
Onze anti-kraak-hoeve gaat binnenkort verkocht worden.
We zullen iets anders moeten vinden.

Oktober vorig jaar verdiepte ik me in ‘Work-Away’: plekjes over de hele wereld, dus ook het Spanje waar ik mezelf ooit heen zie gaan, waar je voor kost en inwoning kunt verblijven voor werkzaamheden als olijven plukken, dieren of kindjes verzorgen, bouwen aan een eco-boerderij.
Wat heeft een mens nodig? Eten en een slaapplek.
Niets hield me in Nederland, dus waarom zou ik nu niet gaan?
Juist dat gevoelloze binnen mezelf hield me hier, omdat het me beter leek niet weg te gaan zónder een gevoel en in plaats daarvan liep ik een week alleen een stuk van het Pieterpad. 

Natuurlijk heb ik nog twee kinderen, maar die zijn juist zo goed bezig om hun eigen leven op te bouwen en mentaal zal ik er altijd voor hen zijn. Waar ik ook ben, waar ik ook woon.
Ze hebben inmiddels een leeftijd waarin 'echt nodig hebben' meer aan vriendschappen en liefdes in hun leven verbonden is.

Schiedam trok me minder en minder en eind november kwam de anti-kraak-boerderij in Dordrecht op ons pad. Post hield me aan het werk en langzaamaan verplaatste ik de wijken van Schiedam naar Dordrecht.
Een paar keer hielp ik hier in Dordt bij mijn buren van de zorgboerderij mee om dieren te verzorgen en plantjes te bewateren. Zij hielpen me uit mijn bed.

Net voordat we dit jaar op vakantie zouden gaan wist ik dat de post zijn grootste rol gedaan had.
Er kwam ruimte voor iets anders. Iets buiten mijn muren. In contact met anderen.
Geen dansles, dat nog niet, maar iets…
Mijn ideeën over Work-Away begonnen minder gevoelloos te worden.
Als ik het dan toch eens ga doen, dan wordt dít het jaar om het te doen.

En toen was daar ineens Fluitekruid, huiskamercafé, vlakbij de pont naar Werkendam.
Kop van ’t Land.
De weg naar de Biesbosch.

Met een biertje op het terras en onze snoet in de zon bekeek ik de menukaart van Fluitekruid en zag zoveel lekkere en leuke hapjes. Ik keek rond en voelde de sfeer. Wat een fijne plek, wat een goeie vibe hangt hier!
Huiskamer-café.
Het doet zijn naam eer aan.
Vaste klanten zitten een hele middag met een kopje thee en een boekje, wielrenners nemen een korte pauze met een kopje koffie, een biertje voor de wandelaars die net van het pontje komen.

Daags erna zocht ik de eigenaresse op en vroeg of ik daar misschien zou kunnen werken.
Na een leuk gesprek met een enorm leuke vrouw, die al 20 jaar daar haar huiskamer runt op haar eigenzinnige manier en met die eigenzinnige kaart, begon ik met bibbers in mijn benen.
Lang niet gewerkt met mensen om me heen, lang niet langere dagen gemaakt, onzekerheid slaat toe.

Inmiddels werk ik er elke vrijdag en zondag.
In de zomer met zijn drietjes, in de aankomende tijd vaak alleen.
Openen, sluiten, drankjes brengen, eten maken en hier en daar kletsen met het bezoek.

Er is dit jaar een vóór en na Fluitekruid.
Spanje zal moeten wachten.

Begin september schreef ik deze woorden.
Het is begin oktober en ik lees ze na.
En besef dat mijn leven een blijvend golfpatroon is.
De weken na de euforie vloeide de kracht weer weg.
De treurnis van het leven overvalt me weer en de woorden om bovenstaand verhaal af te maken komen niet tot me.
Ik zoek, ik schilder, ik huil en weet niet hoe ik verder moet.

Mijn vriendin herinnert me aan het blijven in het hier en nu.
Dan maar zonder te weten hoe verder. We rapen noten en dat is nu.

Dankbaar dat ze op dit moment om me heen is was ik de modder van de noten om ze te laten drogen.
Elke dag zal ik ze moeten keren zodat ze niet beschimmelen.
Elke dag het taakje dat de natuur me opdraagt.
Een ree galoppeert op een meter van ons af door de tuin.

Ik lees nogmaals de start van deze blog door en voel de afstand tot mijn woorden. Tot mijn zijn, eigenlijk. De woorden waren natuurlijk zoals altijd oprecht en vanuit mijn hart, maar gaan op dit moment niet over mij.
Toch laat ik ze staan om ze te herlezen en me te helpen herinneren dat ik erop mag vertrouwen dat het draaien van de noten en de dagen bij Fluitekruid mij weer mee zullen nemen naar die sferen van mijn bestaan.
Het helpt me mijn eigen golven te volgen en te weten dat dat diepe voelen bij mij hoort en ik niet in paniek hoef te raken dat ik het niet meer weet.
Ik moet gewoon weer tijd nemen om te schilderen, om te schrijven en om noten te rapen en draaien.
Om te zijn in het hier en nu.

Dankjewel dat je het me zei, lieve Barbara.