1. Mijn meisje

Vandaag voel ik me rustig. Gisteren voelde ik me somber. Eergisteren voelde ik me onrustig. De dag ervoor voelde ik me leeg. De dag dáárvoor deed ik mijn wandelschoenen aan en liep ik een paar uur. De dag dáár weer voor raakte ik vaak in paniek hoe ik toch in hemelsnaam verder moet. En vandaag voel ik me rustig. Het teruglezen van mijn eigen blog helpt me in te zien wat er allemaal gebeurt in mijn innerste. En dat het voornemen om het leven te vieren, wat Joska aan ons vroeg, me nog vaker niet lukt dan wel. Het vinden van een balans tussen de tijd nemen voor verwerking en het oppikken van een draad is soms lastig. Ik lees dat ik mezelf de tijd geef omdat ik niets hoef, maar merk ook dat ik mezelf af en toe aan die woorden moet helpen herinneren. Wat is rouw? Gisteren was in de Wereld Draait Door Claudia de Breij aan het woord over rouw. Ze zei dat ''zij niet goed is in rouwen''. Dat zette me aan het denken: zelfs over rouwen kan er dus een oordeel zijn. J...

Februari 2018. Ik sta in mijn dansles en hoor gegiechel achter me. Eindelijk durft een meisje te zeggen wat er is: ‘’Juf, u heeft een gaatje in uw dansbroek!’’ Tja…en natuurlijk precies op mijn billen… Februari 2019. Ik zit hier thuis en gebruik naald en draad om het gaatje in mijn dansbroek te stoppen. Herinneringen glijden voorbij aan een tijd die ver weg lijkt, maar eigenlijk niet lang geleden is. Wekelijks komen er op mijn mail aanvragen binnen voor voornamelijk peuterdanslessen. Volwassenen vragen of ik weer les kom geven, omdat ze nog geen alternatief hebben voor wat ze bij mij kregen. Wat een goed lopend dansbedrijf had ik toch eigenlijk. En wat vreemd dat ik er nagenoeg niets meer mee doe. Zomer 2017 was een heftige zomer. Zonder op details in te gaan waren er een aantal zorgwekkende dieptepunten geweest rondom de kinderen en in juni 2017 vroeg Joska ons om haar te helpen met een verplichte opname in een kliniek omdat ze ‘niet meer voor zichzelf instond’....