Rouwen op je eigen manier.
Vandaag voel ik me rustig.
Gisteren voelde ik me somber.
Eergisteren voelde ik me onrustig.
De dag ervoor voelde ik me leeg.
De dag dáárvoor deed ik mijn wandelschoenen aan en liep ik een paar uur.
De dag dáár weer voor raakte ik vaak in paniek hoe ik toch in hemelsnaam verder moet.
En vandaag voel ik me rustig.
Het teruglezen van mijn eigen blog helpt me in te zien wat er allemaal gebeurt in mijn innerste.
En dat het voornemen om het leven te vieren, wat Joska aan ons vroeg, me nog vaker niet lukt dan wel.
Het vinden van een balans tussen de tijd nemen voor verwerking en het oppikken van een draad is soms lastig.
Ik lees dat ik mezelf de tijd geef omdat ik niets hoef, maar merk ook dat ik mezelf af en toe aan die woorden moet helpen herinneren.
Wat is rouw?
Gisteren was in de Wereld Draait Door Claudia de Breij aan het woord over rouw. Ze zei dat ''zij niet goed is in rouwen''. Dat zette me aan het denken: zelfs over rouwen kan er dus een oordeel zijn.
Je kan het goed of niet goed doen.
Er is in mijn omgeving veel gezegd dat iedereen het op zijn of haar eigen manier doet en moet doen.
Er zijn geen boekjes voor.
En toch valt ook dit proces blijkbaar onder een loep te bekijken.
Ik weet dat ik altijd dwars door het leven ga. Nooit om emoties, welke dan ook, heen loop.
Dat is nu niet anders.
Maar soms vraag ik me ineens af of ik er überhaupt wel uit ga komen.
Het omarmen van mooie ontmoetingen, zoals vorige week bij de herdenking op lichtjesavond in Pernis, de warmte van mijn liefde voor Joska diep voelen, het genieten van de foto's van Joska en ons gezin in alle leeftijden zijn mooie momenten, maar het blijven momenten.
Mijn ogen stralen niet meer, mijn 'hartje gaat niet meer open'.
Alles waar ik mijn leven op leefde.
Daarop troost ik mezelf absoluut gelijk met de gedachte dat dat heus gaat gebeuren, maar dat het echt nog tijd nodig heeft.
Dat het nog vers is.
Dat ík in ieder geval nog niet anders kan dan dat ik doe.
Ga niet vergelijken, Anusch.
Jij leeft met jezelf en het is dus belangrijk dat je luistert naar je eigen behoefte en je eigen tempo.
Natuurlijk is mijn allergrootste behoefte dat het gewoon allemaal weer over is en ik weer lekker van mijn kracht kan genieten, maar om daar te komen zal ik dicht bij mezelf moeten blijven en mezelf zoveel mogelijk proberen te geven van wat nu nodig is.
Met dat ik dit schrijf voel ik weer die tegenstrijdigheid tussen mijn lege hart en mijn volle behoefte.
Ik adem diep in en uit.
En zoek dan maar weer een mooi momentje op om de warmte te voelen.
Dan maar gewoon weer een momentje.
Op de bruiloft van oma Jeanette en Peter in 2011.
Mijn meisje.
Gisteren voelde ik me somber.
Eergisteren voelde ik me onrustig.
De dag ervoor voelde ik me leeg.
De dag dáárvoor deed ik mijn wandelschoenen aan en liep ik een paar uur.
De dag dáár weer voor raakte ik vaak in paniek hoe ik toch in hemelsnaam verder moet.
En vandaag voel ik me rustig.
Het teruglezen van mijn eigen blog helpt me in te zien wat er allemaal gebeurt in mijn innerste.
En dat het voornemen om het leven te vieren, wat Joska aan ons vroeg, me nog vaker niet lukt dan wel.
Het vinden van een balans tussen de tijd nemen voor verwerking en het oppikken van een draad is soms lastig.
Ik lees dat ik mezelf de tijd geef omdat ik niets hoef, maar merk ook dat ik mezelf af en toe aan die woorden moet helpen herinneren.
Wat is rouw?
Gisteren was in de Wereld Draait Door Claudia de Breij aan het woord over rouw. Ze zei dat ''zij niet goed is in rouwen''. Dat zette me aan het denken: zelfs over rouwen kan er dus een oordeel zijn.
Je kan het goed of niet goed doen.
Er is in mijn omgeving veel gezegd dat iedereen het op zijn of haar eigen manier doet en moet doen.
Er zijn geen boekjes voor.
En toch valt ook dit proces blijkbaar onder een loep te bekijken.
Ik weet dat ik altijd dwars door het leven ga. Nooit om emoties, welke dan ook, heen loop.
Dat is nu niet anders.
Maar soms vraag ik me ineens af of ik er überhaupt wel uit ga komen.
Het omarmen van mooie ontmoetingen, zoals vorige week bij de herdenking op lichtjesavond in Pernis, de warmte van mijn liefde voor Joska diep voelen, het genieten van de foto's van Joska en ons gezin in alle leeftijden zijn mooie momenten, maar het blijven momenten.
Mijn ogen stralen niet meer, mijn 'hartje gaat niet meer open'.
Alles waar ik mijn leven op leefde.
Daarop troost ik mezelf absoluut gelijk met de gedachte dat dat heus gaat gebeuren, maar dat het echt nog tijd nodig heeft.
Dat het nog vers is.
Dat ík in ieder geval nog niet anders kan dan dat ik doe.
Ga niet vergelijken, Anusch.
Jij leeft met jezelf en het is dus belangrijk dat je luistert naar je eigen behoefte en je eigen tempo.
Natuurlijk is mijn allergrootste behoefte dat het gewoon allemaal weer over is en ik weer lekker van mijn kracht kan genieten, maar om daar te komen zal ik dicht bij mezelf moeten blijven en mezelf zoveel mogelijk proberen te geven van wat nu nodig is.
Met dat ik dit schrijf voel ik weer die tegenstrijdigheid tussen mijn lege hart en mijn volle behoefte.
Ik adem diep in en uit.
En zoek dan maar weer een mooi momentje op om de warmte te voelen.
Dan maar gewoon weer een momentje.
Op de bruiloft van oma Jeanette en Peter in 2011.
Mijn meisje.
