1. Mijn meisje

Pffff… Dat is fijn. Het herstel gaat sneller. Het gevoel van eenzaamheid en leegte was hetzelfde als na 9 augustus vorig jaar, maar ik herstel sneller. Dat is wel echt fijn. In de week ná 30 mei voelde ik weer veel onrust over hoe verder en vooral waaróm, werd ik opgeslokt door activiteiten die moeten, terwijl ik heen en weer geslingerd werd door de tegenstrijdige gevoelens om tijd genoeg te willen hebben voor de tranen die komen en het weer oppakken van het leven. Vorig jaar besloot ik op basis van deze gevoelens een stuk van het Pieterpad te lopen. De eerste dagen na Hemelvaart schoot deze optie weer door mijn systeem: Er móet íets! Maar misschien moet er juist niets... Dit is het weer: erdoorheen en diep voelen. De pijn voelen en de erkenning geven die het verdient. Ik pak mijn penselen in mijn hand, kijk naar het doek waar ik mee bezig was in september vorig jaar en voel in welke kleuren ik mijn kwast moet dopen. Ik had een onverwacht mooi gesprek met iemand over J

Op 30 mei 2019 zou Joska 17 jaar worden. Op 30 mei 2019 strooien we Joska uit in Hollandsche Rading, op het plekje in het bos, bij Bailey, waar ze het liefste was. Op 30 mei 2019 is het Hemelvaart. Vaar wel, mijn liefste dochter. Het is 31 mei 2019. Ik loop mijn postronde in een wezenloze stand. Begrijp absoluut niet waarom ik post móet lopen. Ik voel me leeg, eenzaam en verdrietig. Gisteren was mooi en warm en precies zoals ik het wilde voor Joska. Ik hoorde dat de woorden die ik zei bij het samenzijn na het uitstrooien veel mensen geholpen heeft. Ze kunnen het meer afsluiten en dankten ons voor de middag. Dat is natuurlijk heel fijn om te horen en ik ben later in de week, wanneer ik alle indrukken heb kunnen laten inklinken, heus dankbaar, maar nu voel ik me leeg, eenzaam en verdrietig. Joska moet gewoon terug! Niks uitstrooien. Wie strooit nou zijn dochter uit? Op ‘oh zo’n mooie plek’. Ja. Wat heb ik er aan?! Ik loop traag, hoofd naar beneden, absoluut geen