De dagen na Hemelvaart.

Pffff… Dat is fijn. Het herstel gaat sneller.
Het gevoel van eenzaamheid en leegte was hetzelfde als na 9 augustus vorig jaar, maar ik herstel sneller. Dat is wel echt fijn.

In de week ná 30 mei voelde ik weer veel onrust over hoe verder en vooral waaróm, werd ik opgeslokt door activiteiten die moeten, terwijl ik heen en weer geslingerd werd door de tegenstrijdige gevoelens om tijd genoeg te willen hebben voor de tranen die komen en het weer oppakken van het leven.

Vorig jaar besloot ik op basis van deze gevoelens een stuk van het Pieterpad te lopen.
De eerste dagen na Hemelvaart schoot deze optie weer door mijn systeem: Er móet íets!

Maar misschien moet er juist niets...
Dit is het weer: erdoorheen en diep voelen.
De pijn voelen en de erkenning geven die het verdient.

Ik pak mijn penselen in mijn hand, kijk naar het doek waar ik mee bezig was in september vorig jaar en voel in welke kleuren ik mijn kwast moet dopen.
Ik had een onverwacht mooi gesprek met iemand over Joska, die boven op haar wolk is en blij keek naar de wereld beneden. Ze huppelt heen en weer van Schiedam naar Dordrecht en kijkt naar de onverwachte wendingen die zijn ontstaan in onze levens door haar besluit.
Niet alleen de levens van haar naasten, maar indirect daardoor ook van andere mensen die op een volledig onverwacht terrein nieuwe mogelijkheden krijgen.

Het zien van mogelijkheden in nieuwe situaties is iets wat ik mijn leven lang al doe.
Ik denk nooit in problemen. Ik zie uitdagingen. En er zijn altijd oplossingen.
Geloof ook amper in toeval.
Dingen moeten zo zijn, zonder te geloven in een groot hemels plan.
Door dat gesprek opende die eigenschap zich weer een beetje en ik pakte mijn kwasten en schilderde met golven de wolk waarop Joska zich bevond.
Eerst in het blauw.
Later in paars.

Ik houd van Joska, zo immens veel.
En het doet pijn dat ik geen concrete uiting meer daarvan kan geven aan mijn meisje.
Ik wil haar vasthouden en knuffelen.
En dan mag ze heus daarna weer gewoon terug naar daar waar ze heen ging.
Maar gewoon even lekker vasthouden, haar geur ruiken, haar vel voelen, de zachtheid van haar haar kroelen. Die slanke handjes met lange vingers in mijn stevige knuisten.
Het irriteert me dat ik daarin mijn egoïsme voor laat gaan.
In februari vorig jaar hadden Jos en ik het daarover: waarom gunnen mensen je het niet? Het is egocentrisch om iemand hier op aarde te willen houden wanneer diegene dat níet wil. Mede door deze gesprekken heb ik haar toen gezegd dat ik volledig achter haar zou staan wanneer ze deze beslissing zou nemen.
‘Ik wil je niet kwijt, laat ik dat voorop zetten, maar als jij voelt dat dit is wat je moet doen, dan sta ik volledig achter je’.  Djiezus…wat moeilijk was dat, ik merk meteen weer die enorme brok in mijn buik, hoe krijg je het over je lippen?!, maar ik weet zeker dat ze dat fijn heeft gevonden. 

Eén van de woorden die ze me schreef in haar afscheidsbrief ging over onvoorwaardelijkheid.
Ze heeft het nooit mogen voelen, had altijd het idee dat er voorwaarden gesteld werden aan haar zijn.
Natuurlijk ben ik mijn eigen zijn afgegaan om daarin mijn fouten te zoeken, maar kom tot de conclusie dat dat echt in háár botte hoofd huisde. Ik hoef me niet schuldig te voelen daarom, maar pijnlijk is het wel te ervaren dat je kleine meisje ook jouw liefde niet kan voelen.
Ik ben eeuwig dankbaar voor het halfjaar voorafgaande aan haar dood, waar ze stukje bij beetje toeliet dat ik wél onvoorwaardelijk van haar hield. We waren eindelijk zo ver dat ze letterlijk haar hoofdje in mijn schoot legde om te rusten, mijn liefde te voelen en dat ook te geloven.

Het schrijven van deze blog helpt me.
Op 9 augustus 2018 hielpen mijn woorden andere mensen.
Op 30 mei 2019 hielpen mijn woorden andere mensen.
Ik móet dat ook doen. Voor Joska.
Daags daarna voel ik me eenzaam.
Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik de juiste woorden kan vinden en daardoor meer berusting bij de mensen die Joska ook dierbaar zijn.
Maar ik nu dan weer?
Ben bang dat het weer zo lang duurt, maar gelukkig merk ik dat ik sneller herstel.

Ik huil vele tranen.
Voel de ondraaglijke pijn in mijn hart.
Ik voel weer het mes die door mijn middenrif snijdt.
Ik pak mijn penselen.
Luister naar haar nummers.
Hang de foto’s terug in haar kamertje. Foto’s die fijn waren voor de mensen op 30 mei.
Voel dat ik het goed heb gedaan voor haar.
Merk dat ik geen weerstand meer voel als iemand me bedankt voor het samenzijn van 30 mei.
Voel dat de eenzaamheid verdwijnt.
Ik kijk naar de bloemenweelde in Dordrecht, volg het vlindertje, zie de wolken boven het land en visualiseer Joska daaroverheen huppelend tussen Schiedam en Dordrecht.
Ik roep niet meer dat ze van die wolken af moet komen en híer moet zijn, maar glimlach om haar blije koppie en haar voldane uitstraling dat er dingen in levens gebeuren die alleen maar konden gebeuren omdat zij een onverwachte wending gaf aan onze levens.
Ze zou trots zijn op ons.
Ik voel even geen pijn, ik voel warmte in mijn hart.

Iemand zei me dat de liefde voor Joska van mijn blog afspatte.
Iemand anders zei me dat de liefde voor Joska van mijn schildersdoek afspatte.
Het sterkt me dat ik mijn liefde voor mijn prachtige dochter nog steeds kenbaar kan maken.
En even…heel even… zie ik haar daar boven de wolken en ze lacht me toe.
Lieve mam, ik weet het en ik voel het. 

Eindelijk.

Shoppen en Moppen met oom Paul.

Dankjulliewel, Henriëtte en Anouk.