1. Mijn meisje

Wat fijn dat er mensen opstaan die me na het lezen van mijn laatste blog gelijk een hart onder de riem steken door een lief berichtje te sturen, de moeite nemen in de auto te stappen en me op te zoeken of me een heerlijke warme trui te geven voor het kouder wordende huis waarin ik woon. Ik ben niet alleen. Er zijn mensen die het niet moeilijk vinden om wat te zeggen of wat te doen. Die er ineens zomaar zijn. In welke staat ik me ook bevind me warmte en bijzijn geven. Ik voelde dat mijn muurtjes hoger werden en het werd blijkbaar opgemerkt. Mijn muurtjes waren me afgelopen jaar ook vaak heilig. Ik moest echt zelf door deze periode heen. Maar muurtjes zijn in de kern niet waar ik me normaliter achter verschuil. Onverwachte gesprekken de laatste twee weken attendeerden me op het feit dat ik moet blijven praten. Dat dát is wat mijn hart ruimte geeft. Dat ik wel degelijk een ‘mensen-mens’ ben. Onzekerheid over wie ik ben en dat mensen niet zitten te wachten op moeilijke gesp...

Soms voel ik me ineens verdrietig omdat ik me goed voel. Ik snap mezelf niet, ik snap Joska te veel, de wereld is veranderd en tegelijk ben ik dezelfde. Er zijn mensen waar een aardverschuiving nodig is om inzichten te krijgen. Ik hoor daar niet bij. Nam toch wel veel levenstouwtjes in eigen handen, gekoppeld aan de mogelijkheden die er waren. Misschien is dat juist nu niet anders, terwijl het praktisch gezien natuurlijk heel erg anders verlopen ís. Ik heb geen draad op gepakt, ben stil gaan zitten en staan, ook in die volgorde denk ik en zocht de natuur op. Wanneer ik terugblik naar afgelopen jaar ben ik verbaasd waar ik nu ben. Mijn lieve Jos is dood en ik kan me weer blij voelen, gelúkkig zelfs soms, ik zie weer toekomst, word enthousiast van plannetjes maken en ga nieuwe uitdagingen aan. Dat maakt me momenteel juist verdrietig. Gek hè? Kort samengevat heeft mijn leven stil gestaan, is de post een redding geweest, hebben de polders van Dordrecht mij de letterlijke r...