1. Mijn meisje

Het einde van een tijdperk nadert. De Griendheuvel is verkocht en 2 juni moeten we het pand verlaten hebben. Langzaamaan wordt het hier leger en leger. Het kamertje waar Joska haar spulletjes zijn en haar foto’s aan de muur hangen blijft in stand tot haar verjaardag 30 mei. Het meisje zou dan 18 jaar geworden zijn. Achttien jaar. Joska blijft altijd zestien. Ik kijk rond en zie haar ogen naar me kijken. Haar pretoogjes als kleuter, de vastberaden blik onder haar blauwe haren, de opgroeiende volwassen blik op haar laatste selfies. Ze wordt nooit ouder dan dat. Pijn schiet door me heen. Ik heb verschillende dingen gehoord over het rouwproces en één daarvan is dat pijn, verdriet, gemis niet minder, maar juist meer kan worden naarmate de jaren verstrijken. Uit ervaring kan ik nog niet spreken, maar ergens kan ik me voorstellen dat dat zo werkt. Leeftijdgenoten groeien door en de vraag hoe het dan nu met Joska zou zijn komt absoluut langs. Gisteren was een goeie vriendin van J...

1 januari 2020. Ik sta in mijn tuin onder de walnotenboom en kijk uit over de weidse polders van Dordrecht. Met een prachtig diep avondrood op de achtergrond steek ik, zoals altijd op 1 januari, drie sterretjes af. Drie sterretjes voor mijn drie kinderen. In gedachten loop ik per sterretje hun leven na, zie ik hun blije koppies op al die foto’s voor me en voel de enorme trots op waar ze nu staan en zijn. Twee sterretjes zijn voor Jarno en Marijn en ik wens ze het vertrouwen in hun nieuwe start zo aan het begin van dit jaar. Wat zij allemaal hebben meegemaakt in hun jonge bestaan is niet mis. Beiden hebben ze een draai gegeven aan het rad en staan voor nieuwe kansen. Ik ben trots op ze. Het derde sterretje is voor Joska. Ik kan haar geen nieuw jaar met nieuwe kansen toewensen en dat doet pijn, maar ook op haar ben ik trots en de liefde overheerst. Zij is in mij en die kracht van haar wens ik wel degelijk een mooi nieuw jaar toe. Haar liefde en mijn liefde voor haar sterkt m...