De golven van mijn bestaan.

‘Het gaat in golfbewegingen’ is een cliché-uitspraak.

Ik houd niet van cliché-uitspraken, want elk mens is toch uniek? Elke situatie is toch anders?

Maar ik moet toegeven dat cliché-uitspraken ook wel vaak waar zijn.

Golfbewegingen in gevoel, golfbewegingen in plannen maken.

Wanneer ik mijn agenda erbij zou nemen zou ik ontdekken dat het sombere gevoel dat in mij huist in golfbewegingen gaat.

Soms weet ik het een aantal weken totaal niet meer, soms komen de plannetjes die Rob en ik aan het maken zijn weer langzaam aan de horizon en zie ik weer wat ik ga doen.

Ooit, als mijn kinderen oud genoeg zijn en hun plekje in de wereld hebben gevonden, ga ik naar Spanje. Een huisje aan de zee, met de warmte van de zon op mijn gezicht.
Absoluut geen idee hoe ik dat ga bewerkstelligen, maar dat ik niet voor altijd in Schiedam blijf is al jaren duidelijk.
En mijn kinderen zijn daarvan op de hoogte.
Ze noemen mij altijd ‘de robuuste Hongaarse vrouw’ en weten dat ik vooral het leven LEEF en er alles uit wil halen wat er in zit.

Nu Joska mijn leven concreet uit is gestapt en mijn daadwerkelijke hulp niet meer nodig is komt een stap Schiedam uit dichterbij.

Hoe het altijd in mijn leven lijkt te gaan kwam er ook nu een ‘cadeautje’ op mijn pad: een anti-kraak boerderij in de polders van Dordrecht.
Dicht bij de Biesbosch staat de Griendheuvel, een monumentaal pand, eigendom van de gemeente en op de nominatie om verkocht te worden.

Rob woont al zolang ik hem ken anti-kraak en in december werd dit pand aangeboden.
Op het moment dat we moesten gaan kijken of we er eventueel zouden willen wonen stond mijn hoofd absoluut niet open, maar we gingen toch kijken.
In een paar minuten wisten we: dit is zo’n kans die het leven je schenkt.
Gelukkig ben ik vrij goed om kansen te pakken wanneer deze zich aandienen.
Ook al is onduidelijk hoe lang we kunnen blijven, dit is de manier om te ontdekken of vertrek uit Schiedam gevoelsmatig is wat we willen.
Mijn huis in Schiedam is nog steeds eigendom, dus de tocht is veilig.

Het is inmiddels begin maart en het wordt duidelijker en duidelijker: hoe de weg ook verloopt aankomende maanden, aankomende jaren, de plannen gaan Schiedam uit.

Wanneer ik dit schrijf kijk ik uit over een groot weiland voor me, kijk ik links het raam uit dan zie ik de boom voor het raam wiegen in de wind.
Een enorm land omringt het huis. Plekjes aan alle kanten om fijn te zitten en te zijn.

De golfbeweging in mijn gevoel deint mee met het riet aan het water.

Zoals ik in mijn laatste blog schreef: het leven vieren lukt me vaker niet dan wel, maar deze plek geeft me alle ruimte en warmte om daarmee om te gaan.

Gisteren kwamen we terug van een nachtje Middelburg.
Ook de tweede dag hebben we volop benut.
We kwamen terecht op mooie plekjes aan de zee en bij het terugrijden was het donker.
We reden over de A4 en mijn zijn ging terug in de tijd.
Het was ineens 5 augustus 2018 rond 23.30 uur.
Ook toen was het donker.

Ook toen reden we hier op de A4.

Onze vakantie in Spanje was ten einde.

Eén dag en één nacht zouden we nog doorbrengen in ons geliefde San Sebastian.
300 Kilometer voor San Sebastian bleven we hangen op een dorpsfeest.
We sliepen in ons busje op een veldje net buiten het dorp.

1600 Kilometer verwijderd van mijn meisje hoorden we dat we San Sebastian links moesten laten liggen.

We moesten gaan rijden.

Vanaf half 7 in de ochtend reden we.

Op weg naar het uitvaartcentrum in Rotterdam waar Joska lag.

Hoe laat het ook zou worden: ik ging naar haar toe.

‘Wat een helse reis moet dat zijn geweest’ zeiden mensen tegen ons, maar de piloot gaat op automatisch.

Tot dat laatste uur.
Geduld sloeg om in complete onrust.

NU MOESTEN WE ER ZIJN!

De A4….

En eindelijk, eindelijk zag ik haar: mijn meisje.

Mijn mooie, lieve, prachtige dochter.

Ze heeft het gewoon gedaan!

De woorden galmen nog altijd in mijn hoofd.

Ze heeft het gewoon gedaan…

Waar ik ook ben, waar ik ook woon, waar ik ook reis, deze golven zijn bij me.
In de auto vanaf Middelburg vaar ik als vanzelf naar die ene dag.

De ochtendzon in Dordrecht kleurt de hemel intens rood.

Een uitspraak van vijfjarige Joska komt in me op, toen ze wees naar de maan die kwam: ‘Kijk mama, de avondzon komt op!’
Ik glimlach erom, kijk naar de weilanden buiten, voel de bewegingen van het prachtige riet voor dit huis en ben blij dat ik deze kans gegrepen heb.