Op de tafel bij Frouke.

‘Je mag gaan liggen op de tafel als je er klaar voor bent, Anusch.’, zegt ze rustig tegen me.

Ik ben er klaar voor.
We hebben wat gepraat over mijn hart dat op slot is, de wisselingen in emoties, de vreemde onwerkelijke dimensie waarin ik terecht ben gekomen en ik wil graag liggen op de tafel en begeleid worden door de handen van Frouke.

Frouke Loopik is in eerste plaats een vriendin.
Een vriendin die een opleiding ‘Lichaamsgericht Coachen’ gedaan heeft en in haar opleidingstijd een proefkonijn zocht.
Ik heb redelijk wat ervaring met therapeuten en zij is de eerste en de enige die mij met een aantal confronterende, maar doeltreffende sessies in 2016/2017 volledig in mijn kracht heeft weten te zetten.
Ik heb haar manier van werken en haar intuïviteit hoog staan door mijn eerdere persoonlijke ervaringen met haar.
Het vinden van een therapie en een therapeut waar je écht iets mee kan is een grote zoektocht.
Nooit vond ik wat ik echt zocht: vertrouwen op alles wat ik voelde, letterlijk in mijn lijf.

Ik voel energiestromen door mijn lijf.
Tot mijn 35^e gedacht dat iedereen dat heeft, maar dat ís helemaal niet zo, zeg!
Die energiestromen zijn de leidraad in mijn leven. Voel ik een knoop in mijn buik, dan zoek ik met mijn hersenen naar de oorzaak. Het is feitelijk nooit andersom. En dat heeft me altijd onzeker gemaakt, want wanneer dit onbewust gebeurt dan lijkt het of je maar wat doet.

Mijn zoektochten naar goede hulp voor de problemen die ik in mijn leven tegenkwam, liepen langs meditatie, diverse psychologen met elk een andere invalshoek, haptonomie en Reikie.
Meditatie kennen we allemaal. Altijd goed voor een mens.
Psychologen práátten met me over struikelblokken in het heden en in het verleden.
Reikie en haptonomie zijn vooral gericht op lichamelijke signalen, maar doen daar eigenlijk niet zo veel mee.
Frouke combineert.

Zij gaat uit van de lichamelijke signalen en gebruikt deze om de hulpvraag te onderzoeken en om er vervolgens iets concreets mee te doen óf te laten.
Pure Rotterdamse nuchterheid, gevoed door intuïtie. Een prachtige combinatie voor mij.
Haar expertise is zo groot, dat ze daarbij per persoon af kan tasten wat diegene nodig heeft én wat ook erg belangrijk is: ze checkt het bij je: ‘Sta je er open voor om die of die weg in te gaan of gaan we te snel?’.

Daarom checkt ze eerst rustig bij me:  ‘Je mag gaan liggen op de tafel als je er klaar voor bent, Anusch.’

Het is eind september 2018  en met heus wel lichte angst voor wat komen gaat, maar vol vertrouwen in de handen van Frouke, ga ik liggen.

Ze vraagt of ze haar hand onder mijn onderrug mag leggen.
Dat mag.
Adem maar naar mijn hand.
Ik voel dat mijn rug langzaam zwaarder wordt.
Ik land in haar handen. Ik land op de tafel. Ik geef me langzaam over aan het hier en nu.

Ze vraagt of ze haar andere hand op mijn buik mag leggen.
Dat mag.
Mijn buik protesteert. Mijn rug heft zich van de tafel. Mijn adem versnelt.
Een vlijmscherp rond mes, zoéén waar vleeswaren mee worden gesneden, lijkt door mijn middenrif te snijden. 

Het doet enorm veel pijn. Het mes is keihard en houdt alle energiestromen tegen.
Het verdeelt me in twee helften, een kant boven en een kant onder mijn middenrif.

Tranen glijden uit mijn ogen.

Ik wil niet! Het doet zo’n pijn….

Adem maar naar mijn hand. Kijk maar of het mes minder hard kan worden.

Het mes blijft keihard.

Heeft het mes een kleur?

Het mes heeft geen kleur.
Het is gewoon een keihard, dik, scherp en aluminium mes.

Maar in mijn hoofd zie ik kleuren. Ze schieten alle kanten op.

Fel rood, fel geel, diep zwart, lichtflits.

Joska.

Frouke begeleidt me met af en toe een woord, een vraag en onophoudelijk met haar handen.
Eén hand onder mijn rug, één op mijn buik.

Het mes snijdt.
Het doet pijn.
Mijn tranen blijven gaan.
Ik wil dit niet!

Ik weet dat ik hierdoorheen moet, hierdoorheen wil. Ik weet dat dat mes mijn levensstromen tegenhouden en me blokkeren in mijn dagelijkse leven. Ik ben letterlijk in de handen van een veilig persoon die mij en mijn manier van verwerken en aanpakken door en door kent, me niet afwijst omdat het bij mij op deze manier gaat. Die met liefde en vol vertrouwen naast me staat en dankbaar is dat ze mij hierin mag begeleiden.

Heb geduld.
Adem.

Geef je over.

Het is.

Gevoelsmatig na uren verdwijnt daar plotseling in een paar seconden het mes als een paarse kronkel in de zachtheid van mijn buik.
De geblokkeerde stromen zoeken gelijk hun weg van mijn hoofd, mijn tranen, mijn gedachten, mijn hart via mijn buik naar mijn benen en tenen.
Ik kan weer ademen. Ik kan weer voelen.
Het kan weer weg.
De pijn stroomt weg.

In alle rust vraagt Frouke of ze haar handen mag verplaatsen naar mijn bovenrug en mijn hart.
De pijn maakt plaats voor rust.
De pijn maakt plaats voor vrede.
Ik glimlach.
Frouke vraagt waarom ik glimlach.
Ze ziet dat er iets bijzonders gebeurt  maar houdt me in het hier en nu.
Ik vertel.

Ik zie Joska. Ze zweeft boven me en het is net of ik loskom van de tafel.
Zij komt naar mij toe en ik naar haar.
Zij lacht me toe en ik glimlach.

Het is goed. Het is vredig. Er is rust.

De pijn is weg.
Het mes snijdt niet meer.

Het is april 2019 en hier zittend in de zon ben ik weer op de tafel van Frouke.
Natuurlijk snijdt dat mes me af en toe nog doormidden. Natuurlijk kan ik dan weer niet ademen.
Maar dan voel ik de begeleidende handen van Frouke en geef ik me over.
Ik geef me over met geduld.

Ik merk mijn weerstand op, ik vecht daar niet tegen, maar stop pas wanneer ik weer ruimte voel om te ademen.
Tot ik weer kan voelen.

Tot het weer stroomt.

Dankjewel Frouke, voor de begeleiding die je mij gaf.
Eerder in 2016 en nu in 2018.

www.froukeloopik.nl