Van nul tot zestien.
Op 30 mei is het zover: Joska zou jarig zijn.
Ze zou 17 jaar worden.
Mijn meisje.
Vroeger maakte ik altijd erg veel foto's en nu ben ik daar extra blij om.
Ik bekijk mijn Joskaatje in alle leeftijden en zie wat we allemaal gedaan hebben in haar en ons leven.
Legio warme herinneringen passeren mijn geheugen.
Van kruimeltje net uit mijn buik, via een dreumes met grote verbaasde ogen en vuurrode wangen, een ondernemende peuter met veel lol, energie en creativiteit, naar een schoolgaand meiske dat snel, accuraat, pienter was met een sterk eigen mening en inspirerende ideeën.
In een rapport van de Montessorischool, waar meerdere leerjaren bij elkaar in de klas zitten, lees ik onder andere dat ze de jongere kinderen graag tot hulp is en daarin veel geduld heeft.
Ook lees ik dat ze bij leeftijdsgenoten conflicten veroorzaakt.
Het is een meisje dat al snel weet wat ze wil, waar ze voor staat en dat ook uit en dat wordt niet altijd begrepen door haar leeftijdsgenoten.
''Mam, was ik maar als die andere kinderen, die gewoon ergens om kunnen lachen en dan weer vrolijk verder gaan''.
Binnenkort heb ik een samenzijn met een aantal ouders van de basisschool en een aantal vriendjes en vriendinnetjes waarmee ze speelde.
Op de foto's van alle kinderfeestjes zie je steeds dezelfde kinderen aanschuiven.
Zij hebben Joska op een andere manier in haar geheugen dan ik, als moeder.
Eén vriendinnetje beschreef in het afscheidsboek bij de crematie het ondeugende en spannende tafereel van ''ooit toen bij je vader''.
Ik kijk ernaar uit om met deze, voor Joska ooit belangrijke personen, samen te zijn en herinneringen te horen waar ik niet van weet.
Maar ook merk ik dat de maand mei me zwaarder valt.
Het ‘Ik gun mijn dappere dochter haar rust’ wordt momenteel overschaduwd door ‘Ik wil mijn meisje terug’.
Op 15 april haalden Kees-Jan en ik haar as op bij het crematorium.
We wilden de tijd nemen te bedenken wat we met haar as zouden doen.
We strooien het uit op de, voor haar meest geliefde plaats, bij Bailey, haar ventje.
Dat gaan we doen op de dag dat ze 17 zou worden.
Een mooie symbolische dag dit jaar, want het is Hemelvaart.
Vanaf het moment dat haar as bij me is ben ik emotioneler.
Het wordt ineens concreter dat ze weg is en nooit meer terug komt.
Straks geven we haar in zijn geheel terug aan de natuur.
De golven van mijn bestaan worden weer hoger.
Van die natuur, waar zij de waarde zo van inzag naar
Het bestaat allemaal naast elkaar.
Ze komt nooit meer terug.
Ze wordt nooit meer ouder dan 16.
Onwerkelijk.
Maar waar.
Gevoelsmatig wil ik deze blog afsluiten met een zin die mijn begrip voor haar besluit belicht.
Echter, hoewel dat begrip er absoluut is, kan ik op dit moment geen zin bedenken.
Ik wil haar gewoon terug.
Ze zou 17 jaar worden.
Mijn meisje.
Vroeger maakte ik altijd erg veel foto's en nu ben ik daar extra blij om.
Ik bekijk mijn Joskaatje in alle leeftijden en zie wat we allemaal gedaan hebben in haar en ons leven.
Legio warme herinneringen passeren mijn geheugen.
Van kruimeltje net uit mijn buik, via een dreumes met grote verbaasde ogen en vuurrode wangen, een ondernemende peuter met veel lol, energie en creativiteit, naar een schoolgaand meiske dat snel, accuraat, pienter was met een sterk eigen mening en inspirerende ideeën.
In een rapport van de Montessorischool, waar meerdere leerjaren bij elkaar in de klas zitten, lees ik onder andere dat ze de jongere kinderen graag tot hulp is en daarin veel geduld heeft.
Ook lees ik dat ze bij leeftijdsgenoten conflicten veroorzaakt.
Het is een meisje dat al snel weet wat ze wil, waar ze voor staat en dat ook uit en dat wordt niet altijd begrepen door haar leeftijdsgenoten.
''Mam, was ik maar als die andere kinderen, die gewoon ergens om kunnen lachen en dan weer vrolijk verder gaan''.
Binnenkort heb ik een samenzijn met een aantal ouders van de basisschool en een aantal vriendjes en vriendinnetjes waarmee ze speelde.
Op de foto's van alle kinderfeestjes zie je steeds dezelfde kinderen aanschuiven.
Zij hebben Joska op een andere manier in haar geheugen dan ik, als moeder.
Eén vriendinnetje beschreef in het afscheidsboek bij de crematie het ondeugende en spannende tafereel van ''ooit toen bij je vader''.
Ik kijk ernaar uit om met deze, voor Joska ooit belangrijke personen, samen te zijn en herinneringen te horen waar ik niet van weet.
Maar ook merk ik dat de maand mei me zwaarder valt.
Het ‘Ik gun mijn dappere dochter haar rust’ wordt momenteel overschaduwd door ‘Ik wil mijn meisje terug’.
Op 15 april haalden Kees-Jan en ik haar as op bij het crematorium.
We wilden de tijd nemen te bedenken wat we met haar as zouden doen.
We strooien het uit op de, voor haar meest geliefde plaats, bij Bailey, haar ventje.
Dat gaan we doen op de dag dat ze 17 zou worden.
Een mooie symbolische dag dit jaar, want het is Hemelvaart.
Vanaf het moment dat haar as bij me is ben ik emotioneler.
Het wordt ineens concreter dat ze weg is en nooit meer terug komt.
Straks geven we haar in zijn geheel terug aan de natuur.
De golven van mijn bestaan worden weer hoger.
Van die natuur, waar zij de waarde zo van inzag naar
het koude steentje met het nummer dat overgebleven is na haar crematie.
Van mooie, warme en dankbare herinneringen naar
ik wil niet aan haar dénken, ik wil haar vasthouden.
Van vrede met haar besluit, omdat ze al heel lang deze wereld niet meer snapte naar
ze komt nooit meer terug.
Het bestaat allemaal naast elkaar.
Ze komt nooit meer terug.
Ze wordt nooit meer ouder dan 16.
Onwerkelijk.
Maar waar.
Gevoelsmatig wil ik deze blog afsluiten met een zin die mijn begrip voor haar besluit belicht.
Echter, hoewel dat begrip er absoluut is, kan ik op dit moment geen zin bedenken.
Ik wil haar gewoon terug.
Joskaatje 7 jaar
Stoere...
