1. Mijn meisje

Tot eind oktober zat ik in een soort cocon. Ik voelde niets,wist niet hóe ik verder moest en vooral 'waarom' ik verder moest? Joska kon in haar afscheidsbrief dan wel schrijven dat 'wij het leven moeten vieren', maar zeg...lieve dochter...mag ik daar mijn tijd voor nemen? Ik ben erg positief ingesteld liefje, maar op dat moment jouw wens voorop stellen dat wij, achterblijvenden, het leven moeten vieren dat kon er toch niet helemaal gelijk in. Ook hier geldt dat je 'het op je eigen manier moet doen' om er de rest van je leven mee te kunnen dealen. En ik wil jouw wens heus wel eren, maar jij moet mij ook de ruimte geven om met deze gebeurtenis om te gaan. En daar komt ook gelijk weer dat dilemma om de hoek waar je als ouder mee kampt: de balans tussen jezelf zijn, je eigen behoeften volgen tegenover het er voor je kinderen zijn en in welk tempo. Vooropgesteld: deze vraagstukken kwamen bij mij pas toen mijn kinderen ouder werden. Toen mijn kinderen klein wa...

Daar zit ik dan in ons boshuisje. Kerst is voorbij en zonder daar dramatisch over te doen: het was fijn. Fijn in Lanaken, fijn met Rob. Ik heb Joska haar laptop in gebruik en dat nodigt uit tot schrijven. Zelf heb ik nooit een laptop gehad en Lanaken is feitelijk ook altijd de plek om zonder pc te zijn, ook al moet er heus wel eens wat aan werk gedaan worden hier. De afgelopen dagen merk ik dat mijn hoofd druk is met allerlei onderwerpen om over te schrijven: gedachten, gevoelens, feiten en vragen die uit het niets ontstaan of juist door een iets worden getriggerd. Het kan zijn dat ik de aankomende dagen vaker ga schrijven om die wirwar van gevoelens en gedachten te ontrafelen. Het rustiger te krijgen in hart en hoofd. De laptop van Joska staat hier nou toch…. Het is fijn om spulletjes van Joska om me heen te hebben of te gebruiken. Ze is dan op een andere manier dan alleen in herinnering bij me. Wanneer ik wil kan ik even foto’s zien, stukjes tekst van of over haar ...

Nog een paar dagen en Rob en ik gaan voor een week naar ons boshuisje in Lanaken. Even en eindelijk 'helemaal niets'. Van de week dachten we aan de eerste keer dat we daar waren. Dat was met kerst 2011. We huurden het huisje van een vriend om daar kerst met de kinderen te vieren. Een klein huisje op een park in België, in de bossen, vlakbij Maastricht. Met zijn vijfjes maakten we voor elkaar een kerstdiner: de ene maakte het voorgerecht, de ander het hoofdgerecht, amuses tussendoor. Joska bakte het nagerecht. Ze was dol op toetjes! Op kerstavond richting Maastricht om een mis bij te wonen en bij terugkomst een warme chocomelk bij de open haard. Het was fijn. Het was goed. Het huisje stond te koop en mede door de sfeer die we daar op dat moment met elkaar ervoeren besloten Rob en ik het huisje te kopen. Een mooie uitvalsbasis om je af en toe terug te trekken en echt samen te zijn. We hebben en hadden daar geen t.v., geen Wifi, we wandelen in het bos, hakken hout en spe...

"Er zijn geen woorden voor.'' "Hoe gaat het met je?" "Ik denk aan je." Zoveel warme, lieve, fijne berichtjes. Maar ook vragen, al dan niet rechtstreeks gesteld. Hoe gaat het met je; hoe zal het met Anuschka gaan; we hebben het laatst over je gehad... Zullen we een keer koffie drinken, een stuk wandelen, Jezus meid hoe doe je zoiets eigenlijk?! De warmte voel ik, maar de fut, zin, moed is er vaak niet om te reageren op alles wat ik op mijn telefoon binnenkrijg, via mail of Facebook lees of per ouderwets kaartje op de mat krijg. Wanneer de telefoon afgaat neem ik vaak niet op. Soms wil ik een dag niets, soms wil ik juist delen. Soms lig ik met een deken over mijn hoofd en huil, soms pak ik juist de telefoon om een afleidend gesprek te voeren met een naaste vriendin. Ik besef hierdoor tegelijk dat ik in de afgelopen jaren heel erg veel mensen om me heen heb verzameld die echt willen weten hoe het met me gaat en enorm meeleven. Wat had ...

5 December 2018 Verrek...het is vandaag 4 maanden geleden. Ik heb een gesprek met het overkoepelende orgaan van Lucertis, de zorginstantie waar Joska liep. Twee keer per week zag ze haar psycholoog tot aan 5 augustus dit jaar. Uiteraard is er een melding gemaakt aan de inspectie en moet er een onderzoek gedaan worden of er fouten zijn gemaakt in het zorgtraject. Ik zit daar met 2 onafhankelijke dames en hoor mezelf de psycholoog en de thuiszorg loven. Zij hebben het echt goed gedaan. Ze hebben Joska gegeven waar ze al zo lang naar hunkerde: erkenning voor wie ze is en waar ze in en mee zat. Het heeft niet mogen baten. Ze is zestien geworden en het is inmiddels 4 maanden geleden dat ze uit het leven stapte. Mijn verjaardag was een week hiervoor. Altijd ben ik blij en is het enorm feest. Dit jaar was het geen feest, maar liep ik met zeer uiteenlopende emoties de dag door. De eerste grote gebeurtenis zonder mijn dochter. Veel gebeurtenissen en speciale dagen zullen nog volg...