"Er zijn geen woorden voor.''
"Hoe gaat het met je?"
Ik besef hierdoor tegelijk dat ik in de afgelopen jaren heel erg veel mensen om me heen heb verzameld die echt willen weten hoe het met me gaat en enorm meeleven.
Wat had ik inmiddels een boel leerlingen zeg, merk je dan. Stoer!
Grote en al die ''mijn'' lieve kleine leerlingetjes en hun ouders, oud-klasgenoten uit verschillende jaren uit mijn leven, kroegmaten, opdrachtgevers, buren en buitenlui.
En wat dacht je van de vriendinnengroep van Joska en hun ouders.
Er zijn zoveel mensen bijgekomen ook nog eens.
Ik kan me zó voorstellen dat het voor de meelevende 'buitenwereld' soms heel lastig is een weg te vinden in het respecteren van de ruimte, het meegeven van het medeleven en de oprechte nieuwsgierigheid.
Wij merken de enorme impact die de daad van Joska heeft op de kleinere, maar ook zeker op de wijdere omgeving.
Zelfs buren zijn, al dan niet tijdelijk natuurlijk, ontregeld.
Dit, in combinatie met mijn behoefte om heus af en toe álles te delen: de mooie herinneringen, de pijnlijke schreeuw, de positieve dagen, maar dat dan wel op 'mijn' momenten, in mijn eigen tempo, besloot ik deze blog te starten.
Misschien fijn om mee te lezen hoe mijn leven verloopt, Joska in de herinnering mee te nemen en misschien dat het zelfs hier en daar inspirerend of koesterend kan zijn.
Kees-Jan en ik spraken op de uitvaart van Joska met onze woorden, met ons gevoel en nadien hoorden we van velen hoe warm en koesterend dat was en hoe het hun pijn ergens verzachtte.
Een vriendin van me schreef: "'Jullie lieten ons door jullie ogen naar Joska kijken en we kregen daardoor een klein idee in welke wereld Joska altijd heeft geleefd.''
De vriendinnen waren heel blij te voelen dat Joska geliefd was bij ons, ook al kon zij daar zelf nooit in geloven.
Misschien vind je het fijn om mee te lezen om toch een soort van contact te hebben. Voor heel veel mensen ben ik ''van de aardbodem verdwenen'', soms omdat ik mijn stilte opeis, soms omdat mensen absoluut niet weten hoe ze met de situatie moeten omgaan of wat ze tegen me moeten zeggen.
Misschien helpt het mensen die ook door soortgelijke situaties gaan.
Mij helpt het om mijn gevoel in woorden om te zetten zonder daadwerkelijk te hoeven praten.
Voorlopig kies ik ervoor dat er niet gereageerd kan worden op deze site.
De meeste mensen weten me wel te vinden.
En...reageer ik niet: het is niet persoonlijk.
Heb alleen geleerd dicht bij mijn (dagelijkse) behoefte te blijven. Dat is fijn.
Ik sluit toch weer af met een foto.
Het doet me gewoon goed om mijn meisje te zien.
Ik word zo blij van haar en voel zoveel trots!
Dag meisje!
X, je mama.
"Hoe gaat het met je?"
"Ik denk aan je."
Zoveel warme, lieve, fijne berichtjes.
Maar ook vragen, al dan niet rechtstreeks gesteld.
Hoe gaat het met je; hoe zal het met Anuschka gaan; we hebben het laatst over je gehad...
Zullen we een keer koffie drinken, een stuk wandelen, Jezus meid hoe doe je zoiets eigenlijk?!
Hoe gaat het met je; hoe zal het met Anuschka gaan; we hebben het laatst over je gehad...
Zullen we een keer koffie drinken, een stuk wandelen, Jezus meid hoe doe je zoiets eigenlijk?!
De warmte voel ik, maar de fut, zin, moed is er vaak niet om te reageren op alles wat ik op mijn telefoon binnenkrijg, via mail of Facebook lees of per ouderwets kaartje op de mat krijg.
Wanneer de telefoon afgaat neem ik vaak niet op.
Soms wil ik een dag niets, soms wil ik juist delen.
Soms lig ik met een deken over mijn hoofd en huil, soms pak ik juist de telefoon om een afleidend gesprek te voeren met een naaste vriendin.
Wanneer de telefoon afgaat neem ik vaak niet op.
Soms wil ik een dag niets, soms wil ik juist delen.
Soms lig ik met een deken over mijn hoofd en huil, soms pak ik juist de telefoon om een afleidend gesprek te voeren met een naaste vriendin.
Ik besef hierdoor tegelijk dat ik in de afgelopen jaren heel erg veel mensen om me heen heb verzameld die echt willen weten hoe het met me gaat en enorm meeleven.
Wat had ik inmiddels een boel leerlingen zeg, merk je dan. Stoer!
Grote en al die ''mijn'' lieve kleine leerlingetjes en hun ouders, oud-klasgenoten uit verschillende jaren uit mijn leven, kroegmaten, opdrachtgevers, buren en buitenlui.
En wat dacht je van de vriendinnengroep van Joska en hun ouders.
Er zijn zoveel mensen bijgekomen ook nog eens.
Ik kan me zó voorstellen dat het voor de meelevende 'buitenwereld' soms heel lastig is een weg te vinden in het respecteren van de ruimte, het meegeven van het medeleven en de oprechte nieuwsgierigheid.
Wij merken de enorme impact die de daad van Joska heeft op de kleinere, maar ook zeker op de wijdere omgeving.
Zelfs buren zijn, al dan niet tijdelijk natuurlijk, ontregeld.
Dit, in combinatie met mijn behoefte om heus af en toe álles te delen: de mooie herinneringen, de pijnlijke schreeuw, de positieve dagen, maar dat dan wel op 'mijn' momenten, in mijn eigen tempo, besloot ik deze blog te starten.
Misschien fijn om mee te lezen hoe mijn leven verloopt, Joska in de herinnering mee te nemen en misschien dat het zelfs hier en daar inspirerend of koesterend kan zijn.
Kees-Jan en ik spraken op de uitvaart van Joska met onze woorden, met ons gevoel en nadien hoorden we van velen hoe warm en koesterend dat was en hoe het hun pijn ergens verzachtte.
Een vriendin van me schreef: "'Jullie lieten ons door jullie ogen naar Joska kijken en we kregen daardoor een klein idee in welke wereld Joska altijd heeft geleefd.''
De vriendinnen waren heel blij te voelen dat Joska geliefd was bij ons, ook al kon zij daar zelf nooit in geloven.
Misschien vind je het fijn om mee te lezen om toch een soort van contact te hebben. Voor heel veel mensen ben ik ''van de aardbodem verdwenen'', soms omdat ik mijn stilte opeis, soms omdat mensen absoluut niet weten hoe ze met de situatie moeten omgaan of wat ze tegen me moeten zeggen.
Misschien helpt het mensen die ook door soortgelijke situaties gaan.
Mij helpt het om mijn gevoel in woorden om te zetten zonder daadwerkelijk te hoeven praten.
Voorlopig kies ik ervoor dat er niet gereageerd kan worden op deze site.
De meeste mensen weten me wel te vinden.
En...reageer ik niet: het is niet persoonlijk.
Heb alleen geleerd dicht bij mijn (dagelijkse) behoefte te blijven. Dat is fijn.
Ik sluit toch weer af met een foto.
Het doet me gewoon goed om mijn meisje te zien.
Ik word zo blij van haar en voel zoveel trots!
Dag meisje!
X, je mama.
