Het leven vieren? Het leven vieren.
Tot eind oktober zat ik in een soort cocon.
Ik voelde niets,wist niet hóe ik verder moest en vooral 'waarom' ik verder moest?
Joska kon in haar afscheidsbrief dan wel schrijven dat 'wij het leven moeten vieren', maar zeg...lieve dochter...mag ik daar mijn tijd voor nemen?
Ik ben erg positief ingesteld liefje, maar op dat moment jouw wens voorop stellen dat wij, achterblijvenden, het leven moeten vieren dat kon er toch niet helemaal gelijk in.
Ook hier geldt dat je 'het op je eigen manier moet doen' om er de rest van je leven mee te kunnen dealen. En ik wil jouw wens heus wel eren, maar jij moet mij ook de ruimte geven om met deze gebeurtenis om te gaan.
En daar komt ook gelijk weer dat dilemma om de hoek waar je als ouder mee kampt: de balans tussen jezelf zijn, je eigen behoeften volgen tegenover het er voor je kinderen zijn en in welk tempo.
Vooropgesteld: deze vraagstukken kwamen bij mij pas toen mijn kinderen ouder werden.
Toen mijn kinderen klein waren was ik een echte 'thuismoeder' zonder veel ambities buiten de deur.
Dat heeft me, naast geconfronteerd te worden met mijn eigen ongemakken, zoveel genoegen, blijdschap en ontwikkeling mee gegeven.
Zeker wanneer ik oudere verslagen lees van psychologen waar Joska bij liep en ik lees over haar eenzaamheid binnen het gezin en binnen vriendschappen graaf ik terug naar mijn eigen herinneringen en tastbare bewijzen.
Ik ben zo aan het denken geslagen over mijn manier van moederschap.
Hoe heb ik, als gevoelsmens, haar niet kunnen bereiken, haar niet voldoende kunnen voelen?
Juist ik, die open staat voor prikkels van buitenaf, voor gevoelskwesties die voor anderen vaak niet voelbaar zijn, heeft mijn kind niet kunnen bereiken,
Wat deed ik verkeerd?
Gelukkig heb ik dan foto´s, kaarten, briefjes waarop staat dat ik wel degelijk met haar op jonge leeftijd op haar kamertje gezeten heb. Veel gesprekken over vriendschappen en moeilijkheden kwamen terug.
Maar daarin zette ik, net als ik deed en doe met al mijn kinderen, Joska een spiegel voor.
De rol die je eigen kind inneemt in relatie tot andere kinderen of mensen om hem of haar heen.
Had ik dát dan anders moeten doen?!
Nee, Anusch, je zou dat nu nooit anders doen.
Dit is de visie die jij hebt over het ouderschap....
Joska heeft met haar karakter jou niet kunnen voelen...
Kan ook.
Stilte.
Joska kwam vaak bij me en zei ''Mam, was ik maar wat minder serieus dan die andere kinderen. Zij lachen hard om iets en spelen dan weer verder.''
Serieus als ik zelf altijd ben herken ik dat gedeelte enorm van mijn kind en mijn kinderen.
De onbezorgde jeugd die ik vanaf het begin voor hen wenste is er niet geweest.
Hoe positief ik ook kan zijn, zo ''zwaar op de hand'' werd mij ook vaak medegedeeld.
Maar er liggen geen verwijten.
Dat is onmogelijk.
Kinderen, net als ik ooit was, worden geboren.
Ook ik vond het lastig dat mensen mij zo 'moeilijk denkend' vonden, terwijl ik 'gewoon zo was'.
Geboren in een gezin, met genen, met sferen, met een karakter.
Toen ik op de middelbare school bij biologie zat werd al gezegd dat het al eeuwen onbekend is welk percentage genen, welk aanleg, welk talent de belangrijkste percentage is.
Ik ben vaak 'zwaar op de hand', serieus.
Ik kies daarbinnen altijd:
Nadenken. Even twijfel. Dan doen.
Ook al is dat vaak buiten de gebaande lijnen.
Doordacht.
Joska koos voor de dood.
Ze koos.
Nadenken. Twijfel. Gezocht naar een oplossing, maar beslissen.
Doen.
Ook al was dat buiten de gebaande lijnen.
Doordacht.
Nog steeds schrijf ik op Joska haar laptop en bekijk ik haar oude foto's.
Net zoals ik 'ooit meisje ben geweest' vind ik het fijn om te merken dat ook mijn dochter, die dacht er niet te mogen zijn foto's maakte van zichzelf.
De meesten zijn mooi. Ze lijkt wel een fotomodel.
Dit was ze ook:
Fijn dat ze er was. Als gedrepimeerd meisje, als jong ding, als jonge vrouw, als puber.
Gewoon...soms ook alleen maar zestien jaar.
En ik, gewoon 49 en nu even in Maastricht.
Weg van alles.
Zoals ik startte met deze blog: ik wist het echt niet meer.
Nu heb ik gelukkig weer de momenten te pakken.
Momenten van het leven vieren.
Gekke Joska...ik word blij van je hoofd.
Dankjewel.
Ik voelde niets,wist niet hóe ik verder moest en vooral 'waarom' ik verder moest?
Joska kon in haar afscheidsbrief dan wel schrijven dat 'wij het leven moeten vieren', maar zeg...lieve dochter...mag ik daar mijn tijd voor nemen?
Ik ben erg positief ingesteld liefje, maar op dat moment jouw wens voorop stellen dat wij, achterblijvenden, het leven moeten vieren dat kon er toch niet helemaal gelijk in.
Ook hier geldt dat je 'het op je eigen manier moet doen' om er de rest van je leven mee te kunnen dealen. En ik wil jouw wens heus wel eren, maar jij moet mij ook de ruimte geven om met deze gebeurtenis om te gaan.
En daar komt ook gelijk weer dat dilemma om de hoek waar je als ouder mee kampt: de balans tussen jezelf zijn, je eigen behoeften volgen tegenover het er voor je kinderen zijn en in welk tempo.
Vooropgesteld: deze vraagstukken kwamen bij mij pas toen mijn kinderen ouder werden.
Toen mijn kinderen klein waren was ik een echte 'thuismoeder' zonder veel ambities buiten de deur.
Dat heeft me, naast geconfronteerd te worden met mijn eigen ongemakken, zoveel genoegen, blijdschap en ontwikkeling mee gegeven.
Zeker wanneer ik oudere verslagen lees van psychologen waar Joska bij liep en ik lees over haar eenzaamheid binnen het gezin en binnen vriendschappen graaf ik terug naar mijn eigen herinneringen en tastbare bewijzen.
Ik ben zo aan het denken geslagen over mijn manier van moederschap.
Hoe heb ik, als gevoelsmens, haar niet kunnen bereiken, haar niet voldoende kunnen voelen?
Juist ik, die open staat voor prikkels van buitenaf, voor gevoelskwesties die voor anderen vaak niet voelbaar zijn, heeft mijn kind niet kunnen bereiken,
Wat deed ik verkeerd?
Gelukkig heb ik dan foto´s, kaarten, briefjes waarop staat dat ik wel degelijk met haar op jonge leeftijd op haar kamertje gezeten heb. Veel gesprekken over vriendschappen en moeilijkheden kwamen terug.
Maar daarin zette ik, net als ik deed en doe met al mijn kinderen, Joska een spiegel voor.
De rol die je eigen kind inneemt in relatie tot andere kinderen of mensen om hem of haar heen.
Had ik dát dan anders moeten doen?!
Nee, Anusch, je zou dat nu nooit anders doen.
Dit is de visie die jij hebt over het ouderschap....
Joska heeft met haar karakter jou niet kunnen voelen...
Kan ook.
Stilte.
Joska kwam vaak bij me en zei ''Mam, was ik maar wat minder serieus dan die andere kinderen. Zij lachen hard om iets en spelen dan weer verder.''
Serieus als ik zelf altijd ben herken ik dat gedeelte enorm van mijn kind en mijn kinderen.
De onbezorgde jeugd die ik vanaf het begin voor hen wenste is er niet geweest.
Hoe positief ik ook kan zijn, zo ''zwaar op de hand'' werd mij ook vaak medegedeeld.
Maar er liggen geen verwijten.
Dat is onmogelijk.
Kinderen, net als ik ooit was, worden geboren.
Ook ik vond het lastig dat mensen mij zo 'moeilijk denkend' vonden, terwijl ik 'gewoon zo was'.
Geboren in een gezin, met genen, met sferen, met een karakter.
Toen ik op de middelbare school bij biologie zat werd al gezegd dat het al eeuwen onbekend is welk percentage genen, welk aanleg, welk talent de belangrijkste percentage is.
Ik ben vaak 'zwaar op de hand', serieus.
Ik kies daarbinnen altijd:
Nadenken. Even twijfel. Dan doen.
Ook al is dat vaak buiten de gebaande lijnen.
Doordacht.
Joska koos voor de dood.
Ze koos.
Nadenken. Twijfel. Gezocht naar een oplossing, maar beslissen.
Doen.
Ook al was dat buiten de gebaande lijnen.
Doordacht.
Nog steeds schrijf ik op Joska haar laptop en bekijk ik haar oude foto's.
Net zoals ik 'ooit meisje ben geweest' vind ik het fijn om te merken dat ook mijn dochter, die dacht er niet te mogen zijn foto's maakte van zichzelf.
De meesten zijn mooi. Ze lijkt wel een fotomodel.
Dit was ze ook:
Fijn dat ze er was. Als gedrepimeerd meisje, als jong ding, als jonge vrouw, als puber.
Gewoon...soms ook alleen maar zestien jaar.
En ik, gewoon 49 en nu even in Maastricht.
Weg van alles.
Zoals ik startte met deze blog: ik wist het echt niet meer.
Nu heb ik gelukkig weer de momenten te pakken.
Momenten van het leven vieren.
Gekke Joska...ik word blij van je hoofd.
Dankjewel.
