Posts

Mam, ik houd van je.

Afbeelding
Het einde van een tijdperk nadert. De Griendheuvel is verkocht en 2 juni moeten we het pand verlaten hebben. Langzaamaan wordt het hier leger en leger. Het kamertje waar Joska haar spulletjes zijn en haar foto’s aan de muur hangen blijft in stand tot haar verjaardag 30 mei. Het meisje zou dan 18 jaar geworden zijn. Achttien jaar. Joska blijft altijd zestien. Ik kijk rond en zie haar ogen naar me kijken. Haar pretoogjes als kleuter, de vastberaden blik onder haar blauwe haren, de opgroeiende volwassen blik op haar laatste selfies. Ze wordt nooit ouder dan dat. Pijn schiet door me heen. Ik heb verschillende dingen gehoord over het rouwproces en één daarvan is dat pijn, verdriet, gemis niet minder, maar juist meer kan worden naarmate de jaren verstrijken. Uit ervaring kan ik nog niet spreken, maar ergens kan ik me voorstellen dat dat zo werkt. Leeftijdgenoten groeien door en de vraag hoe het dan nu met Joska zou zijn komt absoluut langs. Gisteren was een goeie vriendin van J
Meer lezen

En mijn leven stond stil.

Afbeelding
1 januari 2020. Ik sta in mijn tuin onder de walnotenboom en kijk uit over de weidse polders van Dordrecht. Met een prachtig diep avondrood op de achtergrond steek ik, zoals altijd op 1 januari, drie sterretjes af. Drie sterretjes voor mijn drie kinderen. In gedachten loop ik per sterretje hun leven na, zie ik hun blije koppies op al die foto’s voor me en voel de enorme trots op waar ze nu staan en zijn. Twee sterretjes zijn voor Jarno en Marijn en ik wens ze het vertrouwen in hun nieuwe start zo aan het begin van dit jaar. Wat zij allemaal hebben meegemaakt in hun jonge bestaan is niet mis. Beiden hebben ze een draai gegeven aan het rad en staan voor nieuwe kansen. Ik ben trots op ze. Het derde sterretje is voor Joska. Ik kan haar geen nieuw jaar met nieuwe kansen toewensen en dat doet pijn, maar ook op haar ben ik trots en de liefde overheerst. Zij is in mij en die kracht van haar wens ik wel degelijk een mooi nieuw jaar toe. Haar liefde en mijn liefde voor haar sterkt m
Meer lezen

Stef Bos

Afbeelding
Ik geloof niet in toeval. Zet net de tv aan en zonder te weten waar ik naar kijk start Stef Bos met zingen. Hij  zingt wat ik wil zingen. Mijn hart opent zich langzaamaan en stukje bij beetje, Jos vindt haar plek en aait mijn onrust liefdevol weg, maar Stef zingt de woorden die ik mee zal dragen in de rest van mijn leven. Waar bleef toch dat kleine vrolijke huppelmeisje van ooit? Afgelopen maanden praatte ik veel met mensen om me heen over Joska. Dat was fijn. Ik praat graag over haar. Vergeet haar niet. Vergeet mij niet. Waarom zou ik wel over mijn andere twee kinderen mogen praten en niet over haar? Zo krijgt ze in mijn bestaan de plek die ze verdient. Maar ja, niet iedereen wil en kan er over praten. Of is niet in de stemming. Ik snap het heus. Ben inmiddels begonnen met het schrijven van een boek, want woorden zijn bevrijdend, maar nieuwe woorden voor een blog heb ik niet kunnen vinden, dus ik deel het 'Lied van de moeder' van Stef. De versie die hij zong zojui
Meer lezen

P.S.

Afbeelding
Wat fijn dat er mensen opstaan die me na het lezen van mijn laatste blog gelijk een hart onder de riem steken door een lief berichtje te sturen, de moeite nemen in de auto te stappen en me op te zoeken of me een heerlijke warme trui te geven voor het kouder wordende huis waarin ik woon. Ik ben niet alleen. Er zijn mensen die het niet moeilijk vinden om wat te zeggen of wat te doen. Die er ineens zomaar zijn. In welke staat ik me ook bevind me warmte en bijzijn geven. Ik voelde dat mijn muurtjes hoger werden en het werd blijkbaar opgemerkt. Mijn muurtjes waren me afgelopen jaar ook vaak heilig. Ik moest echt zelf door deze periode heen. Maar muurtjes zijn in de kern niet waar ik me normaliter achter verschuil. Onverwachte gesprekken de laatste twee weken attendeerden me op het feit dat ik moet blijven praten. Dat dát is wat mijn hart ruimte geeft. Dat ik wel degelijk een ‘mensen-mens’ ben. Onzekerheid over wie ik ben en dat mensen niet zitten te wachten op moeilijke gesp
Meer lezen

En toen was daar Fluitekruid...

Afbeelding
Soms voel ik me ineens verdrietig omdat ik me goed voel. Ik snap mezelf niet, ik snap Joska te veel, de wereld is veranderd en tegelijk ben ik dezelfde. Er zijn mensen waar een aardverschuiving nodig is om inzichten te krijgen. Ik hoor daar niet bij. Nam toch wel veel levenstouwtjes in eigen handen, gekoppeld aan de mogelijkheden die er waren. Misschien is dat juist nu niet anders, terwijl het praktisch gezien natuurlijk heel erg anders verlopen ís. Ik heb geen draad op gepakt, ben stil gaan zitten en staan, ook in die volgorde denk ik en zocht de natuur op. Wanneer ik terugblik naar afgelopen jaar ben ik verbaasd waar ik nu ben. Mijn lieve Jos is dood en ik kan me weer blij voelen, gelúkkig zelfs soms, ik zie weer toekomst, word enthousiast van plannetjes maken en ga nieuwe uitdagingen aan. Dat maakt me momenteel juist verdrietig. Gek hè? Kort samengevat heeft mijn leven stil gestaan, is de post een redding geweest, hebben de polders van Dordrecht mij de letterlijke r
Meer lezen

Torrecilla en Cameros.

Afbeelding
Daar zit ik dan weer. In het ‘kamertje van Joska’. Net terug van vakantie. Een vakantie, die anders was dan andere jaren. Korter ook en met een andere reden. We besloten de vakantie af te maken zoals deze vorig jaar bedoeld was en daar wat daagjes aan vast te plakken. Er is een jaar voorbij… Een maand geleden was ik op een afscheidsbijeenkomst op de school waar ik gewerkt heb. Een oud-collega-vriend vroeg me hoe het met me ging. Ik zei ‘ik voel me goed’. We kregen een gesprek over hoe dat feitelijk in hémelsnaam mogelijk is. Je hebt een kind verloren. Moet je dan niet kapot gaan aan verdriet? Hoe kan je je goed voelen, ook al zou dat een momentopname zijn? Een andere collega verloor een paar jaar geleden haar partner plotseling. Na een tijd lang zonder iemand te leven had ze sinds twee jaar een hele fijne nieuwe relatie. Op die bijeenkomst vertelde ze me dat ook hij overleden was een paar weken daarvoor. ‘Niet nog eens!’ Het kapotgaan van verdriet en het niet
Meer lezen

Irritante moeder.

Afbeelding
‘Maham…. dat dóe je toch niet?!’ Mijn kinderen vinden het maar niks als ik een kindje op straat aanspreek om te zeggen dat hij zijn ijspapiertje niet op de grond moet gooien, maar in de prullenbak. ‘Jij kent ook veel mensen, hè?’ Joska merkt dat op als we saampjes in Schiedam door de stad lopen. Gearmd met mijn meisje zwaai ik hier en daar en rechts en links. ‘Pffff….. jij moet ook echt álles zeggen, zeg! Je kent hem toch helemaal niet?’ Dat die wildvreemde er tof uitziet met die stoere pet zeg ik, ja. Ik kan me zo ontzettend voorstellen dat ik een irritante moeder ben voor een puber. Ik doe in hun ogen dingen die je gewoonweg niet doet. En ik deed ze wel. Ik vind het fijn en belangrijk om mooie, fijne of opvallende dingen die ik zie in de grijze buitenwereld te benoemen. Met een glimlach en een vriendelijk woord een plaatselijk zonnetje te laten schijnen. De aarde schoonhouden doe je met z’n allen. Het is echt niet erg om vooral jonge onbekenden te wijzen op een
Meer lezen